Het is de dag na de nacht van de uitslag van de verkiezingen in Israël. Ik probeer de balans op te maken zoals ik die nu zie. Eerder schreef ik dat ik, indien ik Israëlisch staatsburger was geweest, zou hebben gestemd op de voormalige baas van het Israëlische leger, Gantz. Hoewel mijn hart zeker nog ligt bij de overigens kansloze Arbeid, zou ik die keuze hebben gemaakt om strategisch een stem uit te brengen. Doel uiteraard: het Bibi, de langzamerhand ongekroonde koning van Israël, zo moeilijk mogelijk te maken. Dit laatste is zeker gelukt, want beide heren komen nu uit op een gelijk aantal zetels in de Knesset, ieder 35. Het is ook duidelijk dat dit zetelaantal van Gantz niet voldoende is, want het ziet er op dit moment (woensdagmiddag na de verkiezingen) naar uit dat het rechts te vormen blok van Bibi hem ongeveer tien zetels meer zal opleveren dan de coalitie onder leiding van Gantz. In mijn hart heb ik een dergelijke uitslag helaas min of meer verwacht, maar dat neemt niet weg dat deze uitslag een grote teleurstelling is. Ik vrees ook dat de kansen op een gematigde vredespolitiek voorlopig verkeken zijn, niet alleen omdat die kansen al klein waren, maar vooral omdat de ideologische component van een radicaal-zionistische politiek steeds zichtbaarder wordt.
Ik hoor en ik lees ook dat de Israëlische kiezer de kans van slagen van een twee-statenoplossing steeds kleiner acht. Nog maar twintig procent van de bevolking zou dit nog zien zitten, niet alleen vanwege de verschuivende ideologische panelen, maar ook omdat met name de catastrofale handelswijze van Hamas, namelijk de raketbeschietingen op centraal Israël, de rechterflank van de Israëlische politiek weer heeft versterkt. Het is een bekend patroon: wanneer de Palestijnen schieten, zegt Israëlisch rechts: dank u wel; wij weten wat ons te doen staat. Ik kan niet ontkennen dat ik voor die reactie op het Palestijnse terreurgedrag enige sympathie kan opbrengen. Zijn deze Palestijnen nu stupide of welbewust bezig de enige kans op vrede om zeep te helpen? Ik vrees dat het welbewust gebeurt.
Het lijkt mij vrij zeker dat er weer een regering komt onder leiding van Bibi, van wie overigens moet worden gezegd dat zijn veiligheidsbeleid, soms ook gecoördineerd met de Russen, geprezen moet worden. Een element in dat beleid lijkt mij, hoewel in de internationale media niet besproken, dat de Amerikaanse president zijn kaarten voor een vredesoplossing nog steeds niet op tafel heeft gelegd. Wel veel geruchten, maar geen plan op papier. Ik denk dat dit bewust is gebeurd, omdat de contouren van het vredesplan ook sterk afhankelijk waren van het type regering dat na de verkiezingen zou aantreden. President Trump maakte uiteraard wél zijn voorkeur bekend door Bibi zo duidelijk te steunen: door Jeruzalem als de hoofdstad van Israël te erkennen en – minstens zo belangrijk – door het aanvaarden door Amerika van de inlijving van de Golan bij Israël. Dank u wel, mijnheer de president!
Het te verwachten toekomstige beleid zal verschillende componenten hebben: de versterking van de al succesvolle economie van Israël, voortzetting van de succesvolle verbetering van Israëls internationale positie, het ondermijnen van de politieke positie van de Palestijnen en de annexatie van nederzettingen op Palestijns gebied. De verdere verrechtsing zal dus plaatsvinden onder dekking van beschermheer Trump. En passant zal blijken dat de bettrekkingen van de regering-Bibi met de Amerikaanse Joden verder zal verslechteren.
Er zijn nog twee punten die mij boos en verdrietig maken: de zeer waarschijnlijke invoering van een wet die Bibi onaantastbaar zal maken voor aanklachten van het Openbaar Ministerie als een cadeautje van extreem rechts en de Joodse orthodoxie aan Bibi in ruil voor annexatie van gedeeltes van de Westbank, en daarnaast de beschamende vertoning van aanhangers van de Likoed, die met 1200 verborgen camera’s in de stemlokalen het gedrag van Palestijnse Israëli’s in de gaten hielden.
Ik begin te twijfelen of beginselen van rechtszekerheid en rechtsgelijkheid nog wel gewaarborgd zijn in dit velen zo dierbare land. Deze columnist heeft het er meer dan moeilijk mee!
