In het blad The Pluralist dat wordt geredigeerd en uitgegeven door het Israel Religious Action Center dat deel is van Israel Movement for Progressive Judaism, kwam ik een artikel tegen dat mij ontroerde en mij ook zeer boos maakte. Een combinatie die ik zelden bij mezelf aantref. Ik zal eens informeren of deze combinatie psychologisch verantwoord is!
De zaak is veel te ernstig om er een begin van een grapje over te maken en ik vraag de lezer deze zin te vergeten. Natuurlijk was ik eerst inderdaad geroerd en daarna inderdaad zeer boos. Het verhaal gaat over een jonge vrouw, May Peleg, die op 14 november een einde aan haar leven maakte. Zij was 31 jaar, was net uit het ziekenhuis en had het nog steeds zwaar nadat ze bij de Jeruzalem Pride March, eerder dit jaar, met een mes gestoken was. Ook na het verlaten van het ziekenhuis leed zij nog aan zware pijnen.
Zij was een vrouw met een bijzondere geschiedenis. Afkomstig uit een ultra-orthodox milieu, besloot de jonge man Peleg van geslacht te veranderen en verder door het leven te gaan als vrouw. Zo’n beslissing is niet alleen van levensbelang voor de betrokkene, maar het lijkt mij ook een loodzware. Het is immers lang niet altijd zeker dat de man/vrouw ook als zodanig zal worden geaccepteerd en ook een normaal leven verder kan leiden. Discriminatie en uitsluiting zijn altijd nog aan de orde van de dag.
De vrouw May Peleg heeft tot haar tragische dood een grote rol gespeeld in de liberale gemeenschap van Tel Aviv waar transgenders acceptatie vinden en steun bij elkaar. May was ook actief in het liberale jodendom, waar zij op haar wijze de religieuze aspecten van het jodendom wenste te beleven. De schwarze orthodoxie was uiteraard voor haar geen perspectief meer, want daar zou zij alleen uitsluiting en minachting vinden. Die was er ook de oorzaak van dat zij de laatste jaren haar twee kinderen uit haar huwelijk (als man) niet meer mocht zien. Een erger lot is voor een vader/moeder, ook als transseksueel, niet denkbaar.
Tragisch genoeg bleef zelfs na haar dood de orthodoxie niet uit haar leven. Deze orthodoxie mengde zich zelfs in haar dood, door haar niet de begrafenis toe te staan die zij zich wenste. Dat te lezen wekt bij mij simpelweg woede op, omdat de achterhaalde dictatuur van de orthodoxie in het persoonlijke leven van elke Israëli, niet alleen in dit geval, maar ook in vele andere zaken tot ellende en ongeluk leidt. May Peleg werd niet de begrafenis toegestaan die zij wenste. De orthodoxie, intolerante heersers over het privéleven, aanvaarden transseksualiteit niet en zelfs wanneer zij dat gewild had, kon May slechts als man worden begraven met ontkenning en afwijzing van haar diepste verlangens. Deze tragische en liefdeloze affaire kon niet anders dan tot een juridische affaire leiden, tot aan de Hoge Raad in Jeruzalem toe, over het lichaam van May heen dat al die tijd ergens in een mortuarium was ‘opgeslagen’.
Op dit moment is de uitspraak van de Hoge Raad van Israël nog niet bekend. Ik hoop vurig dat dit uiterst belangrijke orgaan als beschermer van de normale rechtstaat de wens van de orthodoxe moeder van May Peleg, namelijk dat zij als man wordt begraven, zal afwijzen. Die wens gaat volkomen in tegen wat May Peleg wenste: dat ook in de dood haar identiteit als vrouw gerespecteerd zou worden. Het echte probleem in deze droevige zaak is dat de scheiding van kerk en staat in Israël niet bestaat; dat de orthodoxie in het privéleven van elke Joodse Israëli exclusief heerst en dat de waardigheid van elke andere religieuze stroming in het jodendom niet of nauwelijks wordt erkend. Het schwarze jodendom van de baardmannen heerst! May Peleg is er het slachtoffer van geworden en het roept ontroering en woede op. Ik hoop zeer dat de liberale en conservatieve stromingen in het Amerikaanse jodendom - zij zijn de enigen met numerieke en financiële macht - de regering van Israël zullen dwingen tot een erkenning van fundamentele mensenrechten van elk individu en de macht van de schwarze orthodoxie zullen breken.
Over May Peleg heb ik alleen gehoord na haar dood. Ik denk niet dat ik haar gauw zal vergeten!
