Ik verkeerde deze week een tijdje in een Joods gezelschap, in Amsterdam, van mensen van wie ik niet zou zeggen dat zij bekend staan om hun linkse sympathieën. Veeleer ging het om een gezelschap van nogal traditionele en Israël zeer toegenegen Joodse Amsterdammers. Ik had mij voorgenomen zelf niet te beginnen over dat vreselijke incident op de Westbank, waar een poging werd gedaan, deels met succes, om een heel gezin te verbranden. Ik werd enkele keren over het incident aangesproken en vrijwel letterlijk zeiden enkele aanwezigen mij: “Ïk schaam mij om Joods te zijn.” Dat uit de mond van mensen wier toegenegenheid aan de zaak van de Joodse gemeenschap en van Israël boven elke twijfel verheven is!

De woorden tonen de vertwijfeling van tal van mensen die zich geen raad meer weten met wat zich in het zionistische land afspeelt en die wellicht langzamerhand twijfelen of op deze wijze Israël zijn zionistische bestaansrecht nog kan legitimeren. Het incident van de brandstichting staat niet los van een veel bredere ontwikkeling in Israël waarover grote zorg gerechtvaardigd is. Zelf was ik na het horen van het incident, dit verschrikkelijke incident, onderhevig aan een mengeling van woede en verdriet. Daaraan konden de harde woorden van Netanjahoe over Joodse terreur niets veranderen. Verdriet omdat het wat mij betreft niet denkbaar was dat de zionistische fanatici van de Westbank zich zouden verlagen tot het niveau van Hamas, dat ook een aantal jaren gebruik maakte van moord en terreur tegen willekeurige burgers in Israël.

Zo diep waren de Joodse terroristen met hun beroep op Tora en Traditie gevallen: tot het niveau van Hamas. Zo diep ook, dat zij de werkelijke en vernietigende betekenis van hun daden kennelijk niet inzien of zich om wat voor vreemde reden dan ook ver verheven voelen boven Joodse moraal en ethiek. Ik beschouw mijzelf als vooral seculier, maar ik vraag mij in gemoede af tot welke HaSjem zij zich richten bij hun dagelijkse en veelvuldige gebeden.

Woede omdat de stompzinnigheid van deze daden zo groot is dat de reputatie van Israël, toch al redelijk wankel in de wereld, verdere schade wordt toegebracht, omdat moord en repressie gelijk worden gesteld met het nastreven van het ‘zionistische ideaal’ van de volledige annexatie van de Westbank.

Het is onvermijdelijk de vraag te stellen of deze bewuste daad van moord een uitzondering vormt of dat deze het uiteindelijke gevolg is van het beleid van annexatie, van de verrechtsing van Israël en de ongebreidelde repressie van Palestijnse burgers op de Westbank. Met andere woorden: is dit soort van politiek niet de rechtstreekse oorzaak van wat uiteindelijk moord is op de meest gruwelijke wijze?

Over dit thema is in de Israëlische pers de afgelopen dagen veel geschreven en gespeculeerd. Zoals wel vaker was het de schrijver David Grossman die in een artikel in Ha’aretz naar mijn mening de spijker op de kop sloeg. Hij beweert dat het beleid van annexatie en repressie tot een niveau van psychologische vervorming en verdwazing heeft geleid, waarin uiteindelijk ook een rechtvaardiging wordt gevonden voor moord en terreur. Dit is het slechtste wat Israël kan overkomen. Het corrumpeert het zionistische ideaal; het drijft de bevolking van Israël uit elkaar; het vernietigt het gezag van een regering die de repressie tolereert en, erg genoeg, het zal de trouwste supporters van Israël in het buitenland, Joods en niet-Joods, zich doen afvragen met welk Israël zij nog te maken willen hebben.

De minister-president van Israël en andere leden van het kabinet hebben terecht de moord als terreur betiteld en de Shin Beth opdracht gegeven de daders te vinden. Intussen wordt de verwerpelijke praktijk van de administratieve hechtenis nu ook toegepast op Joden. Zo leidt de terreur ook nog tot wat meer rechtsgelijkheid tussen Joden en Palestijnen.

Het spijt mij, mijnheer Netanjahoe, maar de moord is een rechtstreeks gevolg van de radicalisering en verrechtsing in het beleid tegenover de Palestijnen en het gevolg van de steun die u met uw regering systematisch geeft aan de gevaarlijke Zeloten die op de Westbank het beleid lijken te dicteren. Het is het gevolg van uitspraken van die dwazen, zoals het lid van de Knesset, Regev, die zeggen dat wanneer het Hooggerechtshof in Jeruzalem, de vernietiging van illegale huizen legitimeert, het beter is het Hooggerechtshof te vernietigen. Zo’n figuur moet bij kop en kont worden gepakt en de Knesset worden uitgezet! Het is het gevolg van de invloed die u de religieuze fanatici toestaat, in plaats van te kiezen voor verzoening en compromis. En zo is er nog veel meer!

Zwarte dagen zijn het in het land van melk en honing.