Deze Crescas-columnist genoot zijn politieke opvoeding in de jaren zestig en zeventig. Zoals voor zovelen gold ook voor mij dat het ideaal van de Verenigde Naties een van de belangrijkste politieke doelen moest zijn van de Nieuwe Wereld die na de vernietigingen van de Tweede Wereldoorlog zou ontstaan. Een nieuwe wereldorde die zou verrijzen op de puinhopen van oorlogen in Europa en het verre Azië, met een onnoemlijk aantal slachtoffers. Miljoenen stierven in strafkampen en op oorlogsslagvelden. Miljoenen werden vernietigd in gaskamers om slechts één reden: hun Joodse afkomst.
Zeker, onder leiding van de regering van president Truman van Amerika werd het zogenoemde multilaterale concept van de Verenigde Naties ontwikkeld. Kerngedachte was dat alle soevereine staten lid zouden zijn van een orgaan dat met vreedzame middelen de vrede zou handhaven en de welvaart zou bevorderen. Het concept van de Rechten van de Mens werd ontwikkeld, welke een centrale plaats moest innemen bij het bevorderen van vrede en veiligheid in de wereld. Een heel groot aantal toen bestaande landen committeerde zich en de wereld zou er anders uit gaan zien. Dat hoopten velen en naar mijn mening terecht. De decennia van dictatuur en verwoesting konden geen enkel perspectief meer bieden aan de bestaande politieke orde, terwijl een belangrijk deel van de dekolonisering nog moest plaats vinden. Daarbij kwam ook dat met de hoop op een nieuwe wereldorde bestaande concepten bleven bestaan. Het nationalisme, toch een bron van veel wapengeweld, werd geenszins afgezworen. Over de democratie werden natuurlijk, zoals vandaag, mooie woorden gesproken. De praktijk was, zoals ook heden ten dage, dat lippendienst werd bewezen aan de democratie, zelfs door de grootste dictatoren, maar dat de werkelijkheid anders was.
Toch zou het verkeerd zijn het huidige kind dat de VN is, met het badwater weg te gooien. Hoewel er op kan worden gewezen dat de VN-Mensenrechtenraad een onzinnig orgaan is, waar ik met afschuw naar kijk, is de VN op zichzelf geen mislukking. Natuurlijk weet ik van de mateloze bureaucratie, het gevecht om de posities door de lidstaten in de verschillende organen van de VN, de grote politieke en culturele tegenstellingen, de machteloosheid van de VN wanneer de leden van de Veiligheidsraad het niet eens zijn en er veto’s worden uitgesproken (soms tot mijn tevredenheid), de onmacht van de VN-agentschappen bij grote rampen et cetera. Toch ben ik van mening dat de VN, bij al haar beperkingen, een bijdrage heeft geleverd aan meer stabiliteit dan er geweest zou zijn zónder de vaak gebrekkig functionerende VN.
Ik kan mijn woede en afschuw niet of nauwelijks bedwingen wanneer de zogenaamde VN-Mensenrechtenraad het podium betreedt. Dat was ook dezer dagen weer het geval, toen de raad zijn plannen bekend maakte. Nu moet men weten dat deze raad momenteel functioneert onder het voorzitterschap van Saoedi Arabië, dat tenslotte toch bekend staat om zijn voortreffelijke mensenrechtenrecord: verkrachting van zo ongeveer elk mensenrecht en van beroep slachter toen het onlangs in zijn consulaat-generaal in Istanboel een “geslachte” Saoedische journalist in stukken het gebouw uit transporteerde. Onder leiding van dit land, bijgestaan door nog andere frisse regimes, heeft men natuurlijk de pijlen gericht op Israël om duidelijk te maken hoe rechtschapen de Mensenrechtenraad functioneert, want Israël is zijn voorkeursslachtoffer. De raad heeft zelfs een creatief idee gehad en besloten dat 18 maart de dag is dat deze raad de hele dag – op zo ongeveer elk denkbaar onderwerp, Israël aan de schandpaal zal nagelen vanwege diens naleving van de mensenrechten. Aangaande Israël staan die dag vijf concept-resoluties op de agenda: over de mensenrechten in de bezette gebieden, het Palestijnse recht op zelfbeschikking, de Israëlische nederzettingen in de bezette gebieden, de bezette Golan, en schendingen van het internationale recht in de bezette gebieden en Jeruzalem.
Ik behoor tot degenen die zielsgelukkig zouden zijn met een beter beleid van Israël in alle genoemde gebieden. Ik ben zelfs bang dat het niet geheel onwaar is dat mensenrechten worden geschonden. Onverdraaglijk is echter dat Israël vrijwel het enige land is dat in de Mensenrechtenraad een dergelijke schandelijke en vooringenomen behandeling krijgt, terwijl de ernstigste grote schenders van de mensenrechten buiten schot blijven. Zouden ze daar in Genève niet hebben gehoord van Syrië, China, Zimbabwe, Pakistan, Turkije en vele anderen met grove schendingen, inclusief die door de Palestijnen bij de behandeling van hun eigen mensen?
Het gedrag van de Mensenrechtenraad is om misselijk van te worden. In deze vorm zou de raad moeten verdwijnen of moeten worden geboycot door andere leden van de VN, zoals de Verenigde Staten al doen. Ik heb niet de illusie dat dit zal gebeuren. Onthoud de naam van Hillel Neuer, de leider van UN Watch in Genève en de leider van een grote Joodse coalitie die strijdt tegen het onrecht dat de Mensenrechtenraad vertegenwoordigt.
