Ik had nog even de illusie dat er iets was veranderd bij Hamas in Gaza, toen zij enkele maanden geleden verzoening en samenwerking aankondigden met de lieverdjes van Fatah. De sceptici hadden natuurlijk gelijk. De foto’s van vrienden onder elkaar, verstrengeld in een emotionele omhelzing om de verzoening en toekomstige overwinning te vieren, waren nog maar net verspreid toen de gebruikelijke ellende begon. Hamas bestaat natuurlijk uit een troep moordenaars en terroristen die spréken over vrede en moord prediken. Israël moet uiteraard worden vernietigd en die tijd zal komen. Dromen zij!
Makkelijk hebben de leiders van Hamas het niet. Egypte en Israël hebben de controle over de toegangen tot Gaza (de Egyptenaren zijn zo mogelijk nog cynischer dan de Israëli’s) en peinzen er niet over om ook maar enigszins toe te geven aan de cynische moordenaars van Hamas. Toch ben ik elke keer opnieuw verbaasd te lezen welke enorme hoeveelheden goederen met honderden vrachtwagens iedere dag weer Gaza binnenkomen. Het zal zeker moeilijk zijn in de gevangenis die Gaza is, te leven, maar het is zeker niet zo dat Egypte en Israël voor honderd procent de boel afknijpen. Daarbij komt dat Hamas geen kans laat lopen om de boel weer te versjteren zodra dat de Hamas-heren om wat voor onbegrijpelijke reden dan ook politiek uitkomt. Is het dan uit humanitaire nood dat de boel weer eens ontploft, of cynische berekening? Of beide?
Er waren natuurlijk genoeg tactische redenen voor Hamas (en de PLO) om van zich te laten horen. De belangrijkste reden is misschien wel dat de Palestijnse beweging, in al zijn vreedzame en gewelddadige vormen, almaar terrein verliest in het internationale forum. Er is immers te veel aan de hand in het Midden-Oosten en de Arabische wereld om voortdurend alle aandacht te geven aan de Palestijnen, die verdeeld zijn en elke vorm van tactisch inzicht missen om enige vooruitgang te boeken. Daar komt als belangrijk punt bij dat de belangen van tal van moslimlanden, soennitisch en sji’itisch, bij alle lopende conflicten en oorlogen verre uitstijgen boven het belang van die “eeuwig zeurende” Palestijnen, waar geen land mee te bezeilen is.
De PLO en Fatah laten, wellicht uit onvermogen, het initiatief over aan Hamas, die wel raad weet met agressieve demonstraties en met misbruik van een zeer jonge en gefrustreerde bevolking. Aanleidingen zijn de erkenning van Jeruzalem als hoofdstad door Trump, de verplaatsing van de Amerikaanse ambassade naar Jeruzalem en natuurlijk de viering van de Nakba: de Palestijnse herdenking van het verlies van Palestina door de stichting van de staat Israël.
Wanneer Hamas besluit tot een militaire confrontatie of – zoals nu het geval is – tot een demonstratie en de uitlokking van geweld, dan kan het zich herhalende scenario op alle fronten worden uitgeschreven, inclusief de prijs aan doden en gewonden. Ik stel mij het volgende voor: de leiding van Hamas besluit tot een vorm van actie tegen Israël omdat het al te lang stil is rond deze terroristische organisatie. Een all out oorlog, zoals wij die al enkele keren hebben gezien, wordt binnen de leiding (het ‘Politieke Bureau’) afgewezen, omdat er te veel slachtoffers vallen, de vernielingen groot zijn en de politieke winst gering. Het ligt dus voor de hand een vreedzame actie te beginnen, waarvan de politieke winst aanzienlijk is – wat dit feitelijk ook moge betekenen. Het belangrijkste streven is dat Israël en zijn krijgsmacht worden bestempeld als oorlogsmisdadigers.
Daar is maar een middel voor: stuur ongewapende mannen, vrouwen en kinderen richting grens met Israël en wel in zo’n enorm aantal dat gewapende actie van Israël tegen deze burgers onvermijdelijk wordt. Dat is waar die misdadige Hamas op uit is, want Israël wordt op een aantal plekken in de wereld al snel beschouwd als schender van het humanitaire oorlogsrecht, ook als het duidelijk is dat uitlokking door Hamas op grote schaal heeft plaatsgevonden.
De regie van deze incidenten is briljant: brandende autobanden, rennende mensen, ambulances die al ter plaatse waren en reddeloze jonge mensen van wie Hamas kan weten wat hen te wachten staat: niets anders dan de dood staat opgehitste jongeren te wachten en Hamas is verantwoordelijk. In het mediageweld valt op dat Israël meestal als de schuldige wordt aangewezen vanwege het gebruik van niet proportioneel geweld, hoewel daar steevast aan wordt toegevoegd dat Israël zichzelf zeker mag verdedigen. Wat minder geweld zou dan wel mogen van de Veiligheidsraad en het onvermijdelijke en partijdige Amnesty International, dat een juffrouw in Jeruzalem heeft zitten die alleen maar hypocriete teksten uit. Ik ga mijn lidmaatschap van Amnesty opzeggen.
Intussen keert de wereld onder leiding van de terrorist Erdogan (denk aan het geweld tegen de Koerden!) terug naar zijn normale doen. Tussen de Palestijnen en de Israëli’s gebeurt verder niets, totdat de partijen bij zinnen komen en een politieke oplossing als enige echte optie voor ogen hebben. Zo lang blijft het treurnis, geweld en radeloosheid!
