Wie gedacht mocht hebben dat na het sluiten van de overeenkomst over de opschorting van de ontwikkeling van kernwapens gedurende tien jaar door Iran, de rust ten minste enige tijd was gegarandeerd, die komt bedrogen uit. De bedrogenen zijn natuurlijk de mogendheden die tot de dag van vandaag achter de overeenkomst staan, zoals Duitsland en Frankrijk, en die het handhaven van de overeenkomst ook tot voor zeer kort hebben bepleit bij de Amerikaanse president Trump. Men moet aannemen dat ook Rusland voor de overeenkomst blijft en ik denk dat het evenzeer voor de hand ligt dat het Internationaal Atoomagentschap in Wenen zal pleiten voor trouw aan een overeenkomst die nog geen twee jaar oud is.
Ik denk aan wat men de afgelopen dagen heeft gezien: de presentatie door Israël van een ongelooflijke stapel documenten, waarmee bewezen zou zijn dat de Iraniërs de boel beduvelen – een optie die nooit was uitgesloten – en vervolgens de geregisseerde en onmiddellijke draai van de Amerikaanse president, die betoogt dat het bedrog van de Iraniërs nu inderdaad bewezen zou zijn, een opvatting die president Trump al lange tijd aanhing. Na de mislukte vrijage van Netanjahoe met voormalig president Obama viel te verwachten dat Bibi en Trump elkaar zouden vinden in hun afkeer van het Iraanse regime; een afkeer die ik deel.
Laten wij niet vergeten dat Iran op dit ogenblik de grootste bedreiging vormt van het Midden-Oosten, gehaat door de soennitische moslims en geliefd bij de bandieten van Assad en Hezbollah. Wat zeker ook moet worden gezegd, is dat de volharding en vasthoudendheid van de Israëlische minister-president ertoe heeft geleid dat hij zijn zin heeft gekregen, iets wat hem eerder onder het bewind van president Obama niet is gelukt. De kern van de zaak nu is dat hij het front van ondertekenende landen heeft gebroken, hetgeen al zijn doelstelling was ten tijde van Obama. Het feit dat president Trump werd gekozen, betekent in elk geval dat het lot Netanjahoe goed gezind was. Althans in de ogen van Bibi!
Dat alles zegt nog niets over de vraag of wij gelukkig moeten zijn met deze ontwikkeling. De essentie van deze grote politieke affaire, welhaast van een onbeschrijflijk belang, is dat twee opvattingen tegenover elkaar staan. De eerste is die van Israël, en nu waarschijnlijk ook van de Amerikaanse president, namelijk dat de overeenkomst onvoldoende is, omdat de Iraanse boeven het hele stel immers in de maling hebben genomen en door zijn gegaan – in een overigens onduidelijke vorm – met de ontwikkeling van vijf kernwapens van het gewicht van de bommen op Japan. Alleen al de gedachte dat Iraanse ayatollahs over kernwapens zouden beschikken, doet je gruwen! De tweede opvatting was dat de gesloten overeenkomst een voldoende waarborg zou zijn om de ontwikkeling van Iraanse kernwapens voor tenminste een periode van tien jaar onmogelijk te maken. Het Internationaal Atoomagentschap in Wenen zou de juistheid van deze bewering kunnen waarborgen en controleren.
Het zijn recht tegenover elkaar staande opvattingen. Het gelijk is moeilijk vast te stellen, omdat dat zonder twijfel krachtig wordt beïnvloed door vooropstaande politieke opvattingen en doelstellingen. Zo kan men zeggen dat de hardliners Israël en Amerika nooit enig vertrouwen hebben gehad in het verloop van het proces en dat de softies Rusland, Frankrijk en Duitsland voldoende vertrouwen hebben in een overeenkomst met tekortkomingen, zoals bijvoorbeeld het niet meenemen van de ontwikkeling van lange afstandsraketten door Iran. Uiteindelijk gaat het om een politieke inschatting over de vraag wat uiteindelijk een aanvaardbaar compromis is.
Ik heb me natuurlijk afgevraagd waar ik zou staan in het onwaarschijnlijke geval dat mij om een mening zou worden gevraagd. Op deze plek van Crescas geef ik immers mijn mening ongevraagd!
Ik geloof niet dat er zich een situatie voordoet zoals indertijd met de droevige figuur Colin Powell, die de wereld voorloog over de vernietigingswapens van Irak. Een complete oorlog werd met deze leugen gerechtvaardigd! Aan een oorlog in de huidige omstandigheden, waarin Israël en Iran tegenover elkaar staan, denk ik met gevoelens van angst en gruwel!
Ik heb de neiging de beweringen van de Israëlische minister-president over het bedrog van Iran serieus te nemen. Ik kan de inhoud van de gevonden documenten niet overzien, noch begrijpen. Maar mijn vertrouwen in de superbe kwaliteit van de Israëlische inlichtingendiensten doet mij ertoe neigen tenminste te zeggen dat de beweringen van Netanjahoe uiterst serieus moeten worden genomen. Die beweringen kunnen ook gewoon de waarheid bevatten. Met alle mogelijke gevolgen van dien.
Laten ook regeringen en inlichtingendiensten het opgedoken materiaal volstrekt serieus nemen en op basis van gelijkluidende conclusies nieuwe maatregelen formuleren. Laat ik daaraan toevoegen dat de kans dat dit laatste zou kunnen lukken, mij klein lijkt. De spanningen zullen dus weer toenemen en ik word daar niet vrolijk van.
