Ik ben een bewonderaar van de Israëlische columnist Gideon Levy die al vele jaren een prachtige, inspirerende en provocerende column schrijft in het dagblad Ha’aretz. Hij is het soort columnist waar ik jaloers op ben. Hij is persoonlijk, hij is integer en voor alles trouw aan zijn idealen. Onder andere die van het klassieke zionisme: trouw aan het Joodse volk, tolerant en democratisch en met zicht op de ingewikkelde werkelijkheid van de wereld rond Israël. Onlangs bezocht hij met zoons het Polen van zijn voorvaderen, die zijn verdreven door de sjoa. Het stuk in Ha’aretz las als een historisch document dat mij zeer ontroerde.
Deze columnist, die wordt verguisd door zijn rechtse en extremistische vijanden, schreef onlangs een dramatische column waarin hij tot de conclusie kwam dat alleen een boycott van Israël, politiek en economisch, de regering van Israël kan verleiden tot een ander beleid met betrekking tot de bezette gebieden. Gideon Levy, die schrijft dat hij nooit heeft overwogen Israël te verlaten, is nu toch tot de verscheurende conclusie gekomen dat alleen een boycott van de internationale gemeenschap Israël tot een andere politiek kan bewegen. De vreselijke Dries van Agt en zijn kompanen zullen hem dankbaar zijn!
Boycott is een actiemiddel, zo daartoe besloten wordt, waar ik nauwelijks iets in zie. Het heeft wellicht in een uitzonderlijke en extreme situatie iets te betekenen maar doorgaans is de toepassing selectief en arbitrair. Toch betoog ik dat de economische boycott van Iran wellicht erger kan voorkomen. En zonder twijfel heeft de boycott het Zuid-Afrikaanse apartheidsregime op de knieën gekregen. Doorgaans wordt er veel gebabbeld over het boycotten van landen met de meest ernstige schendingen van de mensenrechten, maar de werkelijkheid is vaak heel anders. En wordt het democratische Israël nu gerekend tot de landen waarvoor een boycott zinvol zou zijn? Het idee alleen al verscheurt mij, ondanks het feit dat ik een hartstochtelijk tegenstander ben van de sluipende annexatie van de bezette gebieden.
In de afgelopen dagen blijkt Israël totaal verrast door de mededeling van de Europese Unie dat zij maatregelen wil nemen, inderdaad, tegen alles wat er gebeurt in de bezette gebieden wat een sluipende annexatie lijkt te zijn of dat feitelijk is. De wereld lijkt nu al te klein te zijn in Jeruzalem en uiteraard heeft Bibi onmiddellijk zijn grote b.. (mond) opengetrokken en met van alles gedreigd, hoewel er in het geheel geen sprake is van een boycott van de staat Israël als zodanig. Ik hoop dat die heel ver weg is en nooit zal plaatsvinden, hoewel niet alle tekenen gunstig zijn. Leuk of niet, er is sprake van een toenemende politieke isolering van Israël en een toenemend aantal wanhopige vrienden van de staat, ook in de Verenigde Staten van Amerika.
Met Gideon Levy vraag ik mij af hoe het toch komt dat een belangrijk deel van Israël wel blind lijkt bij het kijken naar zichzelf en kennelijk gewoon niet waarneemt wat er aan de hand is. De hand in eigen boezem steken is erg nodig, maar helaas ook zo ongeveer het laatste dat van een belangrijk deel van de bevolking van Israël en de politiek verwacht kan worden. Altijd is er die boze buitenwereld die schuldig is aan alles. Toch is die analyse van de eigen situatie onvermijdelijk en ik ben ervan overtuigd dat die er gaat komen. Een goed voorbeeld werd gegeven door een uitstekend artikel, nota bene in de chauvinistische Jerusalem Post, van Yuval Diskin, het voormalige hoofd van de binnenlandse veiligheidsdienst, waarin hij het sombere perspectief schetst van de staat Israël wanneer geen echt vredescompromis wordt gesloten met de Palestijnen. Een groot deel van de oorzaken van de stagnatie ligt bij Israël zelf omdat een belangrijk deel van de Israëlische politiek zich andere doelstellingen heeft gesteld, namelijk die van de sluipende annexatie. De ontwikkelingen in de Likoed van de laatste maanden zijn er het beste bewijs van. Netanjahoe, in hoge mate verantwoordelijk voor de stagnatie, lijkt inmiddels tegen beter weten in een vredesduif te worden. Hoe zeer moet men hopen dat Secretary of State Kerry slaagt in zijn pogingen!
Die vreselijke boycott, in welke vorm dan ook, is niet iets wat zo maar uit de lucht is komen vallen. Het is in belangrijke mate een reactie op een beleid, al tal van jaren nu, dat ook bij de vrienden van Israël teleurstelling en woede oproept. Het beleid is de oorzaak, de vraag naar een vorm van boycott het gevolg. Zo geldt dat ook voor het politieke isolement waarvoor men in Israël zo bevreesd is.
Wakker worden dus! Eindelijk?
