Israël heeft de reputatie dat het land zich in tijden van spanningen en tegenslag verenigt. Ik was in het land toen de eerste berichten over de kidnapping van drie jonge jesjiva-studenten naar buiten kwam en het incident uitgroeide tot iets heel groots. De kidnapping werd van een ramp voor de betrokken gezinnen tot een ramp voor de orthodoxe gemeenschap rond Hebron, tot een ramp voor het hele land. Het meeleven is zonder twijfel oprecht omdat iedereen zich kan identificeren met de jongens zelf en hun gezinnen. Voor hen is het een groot drama dat families op deze wijze betrokken raken bij de ingewikkelde politieke perikelen van het land Israël. Het is natuurlijk ook, geheel los van politieke overwegingen, uiterst pijnlijk te moeten zien hoe jonge mensen, kinderen nog, gekidnapt worden bij het liften. Gevreesd wordt dat zij hun leven niet zeker zijn. Wie het verschrikkelijke geweld overziet van de extremisten en jihadisten, inclusief het Hamasgedrag in Gaza, moet wel versteend raken van angst bij de gedachte dat deze jonge jongens ook iets verschrikkelijks zou kunnen overkomen. Ik leef mee met de gekidnapte jongens en hun ouders en familie, in de hoop dat hen niets zal overkomen en zij ongedeerd bij hun familie en vrienden zullen terugkomen!
De eenheid van het land in deze zaak wordt geschaad door het enorme politieke schouwspel er omheen. De regie van dat gebeuren is in handen van de minister-president van Israël, die er alles aan doet om het gebeuren voor zijn politieke gewin uit te buiten. Ik vind dit intens treurig omdat daardoor hoofd- en bijzaken niet meer gescheiden blijven. Helaas zijn er nog geen concrete aanwijzingen over een mogelijke verblijfplaats van de jongens en zelfs kan de vraag niet beantwoord worden of de jongens nog in leven zijn. Er is ten slotte maar één hoofdzaak: een gezonde en veilige terugkeer van de gekidnapte jongens. En pas daarna, zou ik zeggen, openen wij het politieke debat over hoe en wat en de mogelijke gevolgen, inclusief de kwestie van mogelijke represailles tegen de Palestijnen en wie dan wel.
In plaats daarvan hebben we in de afgelopen dagen iets heel anders gezien: Netanjahoe en zijn politieke makkers stellen Mohammed Abbas verantwoordelijk; vervolgens wordt uiteraard Hamas verantwoordelijk gesteld en ontstaat er een geweldige militaire en politionele campagne, bij voorkeur midden in de nacht, tegen Hamas-aanhangers en hun gezinnen. De beelden van zwaar bewapende militairen en plotsklaps ontwaakte burgers maken mij niet vrolijk. Bezetting blijft bezetting! Onze vriend Bibi kan het natuurlijk niet laten en haalt uit naar de verderfelijke Europeanen: wanneer jullie voortdurend de bouw van huizen in bezet gebied veroordelen, dan moet Europa ook deze kidnapping veroordelen. Wanneer daar al enige twijfel over was geweest, dan wordt die weggenomen: Europa veroordeelt de kidnapping. Zo haalt Netanjahoe in alle richtingen uit en zijn de feiten voorlopig veel genuanceerder.
Neem nu deze feiten: de kidnapping vindt plaats in gebied C van de bezette Westbank. (Dit gebied is verdeeld in A, B en C-gebieden). In een C-gebied is uitsluitend Israël verantwoordelijk voor de veiligheid. Daar komt geen Palestijn aan te pas, want in C-gebied heersen Israëlische instellingen: leger, politie en inlichtingendiensten. Geheel ten onrechte wordt Abbas in grote verlegenheid gebracht en wordt er door Israëlische politici een wissel getrokken op de samenwerking met de Palestijnse autoriteit. En uiteraard op de (misplaatste) samenwerking van Fatah en Hamas.
Dan Hamas als uitvoerder van de kidnapping. Ik ben op geen enkele wijze sympathisant van deze extremistische moordenaars, maar talloos zijn de opmerkingen in Israël, onder andere van een voormalig hoofd van de binnenlandse veiligheidsdienst, dat er (nog) geen enkel bewijs is van betrokkenheid van Hamas. Die (voorlopig theoretische) betrokkenheid dient ertoe om Abbas in verdere verlegenheid te brengen vanwege zijn samenwerking met Hamas. Pikant is daarbij te zien dat allerwegen ook wordt vastgesteld dat de Palestijnse Autoriteit zich met grote precisie houdt aan haar veiligheidsverplichtingen in gebieden die onder haar verantwoordelijkheid vallen. Mohammed Abbas wordt ervoor geprezen!
Het is natuurlijk zaak voor Netanjahoe niet te benadrukken dat alleen Israëlische veiligheidsinstellingen verantwoordelijk zijn voor een kennelijk falend beleid dat geleid heeft tot deze vreselijke gebeurtenis. Het is helemaal zaak om van alles bij deze kidnapping te betrekken dat er voorlopig niet bij hoort, wellicht om de grote eigen verantwoordelijkheid van rechts Israël voor het mislukken van de Palestijns/Israëlische onderhandelingen.
Waar moet dit alles toe leiden? Ik denk tot twee zaken: grotere en fanatiekere vasthoudendheid van de kolonisten om te bereiken wat zij willen: annexatie van de Westbank. Vervolgens zelfs bij de gematigde Palestijnse krachten een toenemend gevoel dat met deze Israëlische regering en hun aanhang geen redelijkheid mogelijk is.
Ik verwerp de kidnapping van wat nog bijna kinderen zijn, met een grote afkeer voor de lafbekken die zich van deze methodes bedienen, wie het ook mogen zijn. Allerlei vormen van geweld zullen blijven zolang deze verschrikkelijke bezetting doorgaat. De Palestijnen zijn niet altijd verantwoordelijk voor wat deze regering van Israël uitkraamt.
