Sinds het begin van het wapengekletter in Gaza, spelen er allerlei gedachten door mijn hoofd. Het lukt me lang niet altijd om in de betrekkelijke chaos van allerlei gedachteflitsen, enige orde aan te brengen. Ik houd van geordend denken met een kop en een staart en met een logische conclusie. Nu weet ik natuurlijk al enige tijd dat het Palestijns-Israëlische conflict, om maar niet te spreken van het tribale en religieuze geweld in de rest van het Midden-Oosten, zich vaak niet leent voor enige serieuze en logische gedachtevorming. Wij westerse democraten houden van consequent en logisch denken en menen daarmee in de wereld verbetering te kunnen bereiken. Het Midden-Oosten lijkt mij in toenemende mate een vat van onmogelijke tegenstrijdigheden, waarin iedere ratio ontbreekt en dat met de dag gevaarlijker schijnt te worden.
De effecten in Europa maken mij zienderogen ongeruster en ongemakkelijker. Ik lees dat in een café in Sint Niklaas (België) geen Joden meer worden toegelaten. In een Antwerpse winkel weigert men te verkopen aan een orthodox-Joodse vrouw. In de straten van Parijs wordt openlijk opgeroepen de Joden te slachten. Zeker, het gaat om een minderheid van de moslimdemonstranten, maar toch! In Den Haag vond een pro-Palestijnse demonstratie plaats, waarin de daden van Israël in Gaza ernstiger werden genoemd dan hetgeen Hitler deed. In die demonstratie liep ook Fatima Elatik (oud-deelraadsvoorzitter Amsterdam-Oost) mee. Ik heb haar vele malen horen spreken over haar Joodse broeders en zusters. Nu had deze vriendelijke Moslima de antisemitische scheldpartijen en nazi-vergelijkingen niet gezien en gehoord. Die verschrikkelijke smoes en leugen heb ik vaker gehoord.
In NRC-Handelsblad lees ik een indrukwekkend artikel van dr. David Suurland, die in zijn proefschrift laat zien dat haat tegen Joden is ingebakken in de Islam. Dat verhaal heb ik vaker gehoord, maar altijd stevig gerelativeerd omdat ik te veel goedwillende en kosjere Moslims in mijn leven heb ontmoet. Deze Gaza-oorlog lijkt wel aanleiding te geven tot een herwaardering van mijn waardensyteem. Moet ik langzamerhand ten volle, tegen mijn hoop in, de stelling van Suurland onderschrijven? Fanatieke demonstraties op tal van plaatsen in Europa, door Moslims die zich op de meest grove wijze uiten en die de raketten op Israël als een vanzelfsprekendheid zien. Die het een schande vinden dat de regering van Israël zo zijn maatregelen neemt tegen deze dreiging, een volkomen rechtmatige poging om een einde te maken aan jarenlange beschietingen vanuit Gaza. En dan hebben we ook het Comité voor de Mensenrechten van de Verenigde Naties, dat aankondigt onderzoek te gaan doen naar vermeende oorlogsmisdaden in Gaza door Israël. Dit huichelachtige orgaan, onder leiding van een gestaalde dame van het ANC in Zuid-Afrika, omvat nog steeds een aantal fatsoenlijke landen als de VS en tal van Europese landen. Wat doen die daar, behalve zich onthouden bij stemmingen, met uitzondering van de VS? Wanneer men dan zonodig over oorlogsmisdaden wil beginnen, past het dan niet het oog te richten op Hamas, die met zijn raketten al jaren uitsluitend probeert de burgerbevolking van Israël te raken? Wat zegt deze huichelachtige instelling van de Verenigde Naties over het geconstateerde feit dat Hamas inderdaad wapens verborgen hield in gebouwen van de VN, iets wat Israël al vele malen beweerde en even zovele malen door de VN werd ontkend. Zeker, de VN heeft nu eindelijk deze situatie erkend.
Is het dan toch zo, dat ook in de publieke opinie in Nederland en elders de meningen lijken op te schuiven? Ik denk niet dat - behalve in sommige moslimkringen - ooit veel sympathie heeft bestaan voor de moordenaars van Hamas die de, in een schijnproces ter dood veroordeelden, achter bromfietsen door Gaza-stad slepen en aan het volk tonen ter intimidatie. Wel denk ik dat het begrip voor Israëls standpunt is toegenomen, dat de terreur van Hamas hard en effectief bestreden moet worden. Ik zal graag op een ander moment eens schrijven over de zo vaak geopperde wens van proportionaliteit in, uiteraard, de militaire reactie van Israël. Ook hier die merkwaardige schijnheiligheid, altijd ten voordele van de zwakke partij die Hamas nog steeds schijnt te zijn, ondanks het afschieten van 1200 raketten, die men kreeg uit Iran, Zuid-Soedan en van Hezbollah.
Ik treur om de doden in Gaza, onder de burgers. Ik kan alleen maar concluderen dat de moordenaars van Hamas zelf verantwoordelijk zijn, want ik heb de oproepen van Hamas gelezen, aan vrouwen en kinderen om zich als een strijder te gedragen en niet weg te trekken uit buurten en huizen waar zich allerlei soorten Hamas-militair tuig bevindt. Ik treur om de doden van de IDF, het Israëlische leger, dat geen andere keuze had dan een einde te maken aan een ondraaglijke situatie en daarmee, in elk geval voor langere tijd, Hamas een zware slag heeft toegebracht, onder het oog van de Arabische wereld, die geen vinger verroerde. Gelukkig zou ik zeggen! Die zware en noodzakelijke slag valt minder makkelijk toe te brengen dan voorheen, en de betekenis daarvan moeten wij goed tot ons laten doordringen.
Mijn stemming is er een van woede en boosheid. Vanwege de uitzichtloosheid van het conflict tussen Israël en de Palestijnen. Over het toenemende en openlijker antisemitisme onder de Moslims. Over hun zwijgzaamheid wanneer Moslims in Syrië, Irak, Libië, Algerije, enz. enz. elkaar op grote schaal letterlijk afslachten, en ik daartegen geen fanatieke demonstraties zie.
Ik las de column van de bekende Amerikaanse schrijver Thomas Friedmann. Hij ziet nog mogelijkheden voor de toekomst. Ik zal zijn column herlezen.
