De huidige Israëlische regering, of in elk geval een gedeelte daarvan, lijkt gespecialiseerd in ruzie maken. Men kan het ook sterker uitdrukken: gespecialiseerd in het beledigen van vrienden. Zo hebben wij in de afgelopen weken de meest absurde uitspraken gehoord van leden van de regering, waaronder nota bene de minister van Defensie, die op de meest onbetamelijke wijze tekeer gaat tegen de Amerikaanse minister van Buitenlandse Zaken, Kerry. Dan hebben wij dat andere toonbeeld van diplomatie, Naftali Bennett, minister van een heleboel, die tijdens een toespraak in de Knesset van de voorzitter van het Europese parlement schreeuwend de vergaderzaal verlaat, omdat de Heer Schulz een kritische noot heeft geuit over het Israëlische waterbeleid ten opzichte van de Palestijnen. Er zijn veel meer uitspraken, ook van de minister-president, gericht aan de Amerikaanse vrienden die van een toon getuigen waarin vriendschap geen lang leven beschoren zal zijn. Het valt op dat de Amerikaanse regering desondanks redelijk rustig blijft en voortgaat op het pad van de pogingen een vorm van vrede tot stand te brengen tussen Israël en de Palestijnen.
De Duitse pers meldt dat er nu ook forse spanningen zijn tussen de Duitse kanselier Merkel en de Israëlische minister-president Netanjahoe. Men meldt zelfs dat de beide staatslieden aan de telefoon op hoge toon met elkaar communiceren. In gewoon Nederlands: schreeuwend en tierend. Wellicht is deze typering wat overdreven, maar het schijnt vast te staan dat er tussen de Duitse en Israëlische regering een scherp dispuut bestaat over het beleid met betrekking tot de nederzettingen. De Duitse regering beschouwt deze als illegaal en strijdig met het streven naar vrede. De huidige Israëlische regering beschouwt de nederzettingen als de hoogste vorm van het zionistische ideaal. Voorwaar een thema en een benadering die goed is voor een hoop politieke ellende.
Om goede redenen is Duitsland de grootste vriend van Israël en dat moet ook zo blijven. Wat mij betreft wordt de Bondsrepubliek voor eeuwig herinnerd aan de misdaden uit het verleden en draagt het land een grote verantwoordelijkheid voor het welzijn van de staat Israël. Naar mijn mening moet gezegd worden dat de Bondsrepubliek zich in dit opzicht al vele jaren voorbeeldig heeft gedragen. Ik heb groot respect voor de wijze waarop na de Tweede Wereldoorlog in Duitsland zorgvuldig en nauwgezet de democratie weer is opgebouwd en diep geworteld is geraakt in het Duitse volk. Op het gebied van de buitenlandse politiek, behalve met betrekking tot Europa en de integratie in de NAVO, was het land doorgaans terughoudend, maar wij zien langzamerhand een ontwikkeling waarbij Duitsland zich op tal van onderwerpen geprononceerder gaat uitlaten. En één daarvan is, ondanks de historische beladenheid, het beleid van Israël ten opzichte van de vrede en de Palestijnen.
Er is een ontwikkeling zichtbaar waarbij de ergernis over Israëlisch beleid, natuurlijk altijd over de nederzettingen, op tal van plekken in de wereld toeneemt en in het bijzonder bij talloze vrienden van Israël. In de Europese Unie en ook in de Verenigde Staten, die toch in heel veel opzichten bij verre de belangrijkste partners zijn van Israël. Daar blijft men voorzichtig omgaan met de licht ontvlambare Israëli's, maar ik vrees toch dat men niet alles meer pikt van de nationalistische en chauvinistische vrienden in Jeruzalem. Dat is ook van betekenis voor de manier waarop nu aan het wetenschappelijke samenwerkingsprogramma Horizon van de Europese Unie vorm wordt gegeven: geen bestedingen in de bezette gebieden. Hoewel er naar mijn mening geen reden is veel te verwachten van de zogenaamde boycot-campagnes, is het verschijnsel wel degelijk een symptoom van een veranderend politiek klimaat rond Israël.
Merkwaardigerwijs en tot verrassing van velen lijkt de extremistische minister van Buitenlandse Zaken Lieberman een oase van rust en gematigdheid. Ik hoop van harte dat dit zo zal blijven. Het politieke antwoord van de nationalisten en chauvinisten is nu dat het antizionisme, zoals zich dat bijvoorbeeld uit in de opinies over de nederzettingen, beschouwd moet worden als het nieuwe antisemitisme. Deze columnist houdt hartstochtelijk van Israël, maar is eigenlijk een antisemiet.
