Al enkele jaren ben ik actief in de interreligieuze dialoog. Onbekend maakt onbemind, is een van mijn lijfspreuken. Door kennis met elkaar te maken en van elkaar te leren, begrijp je elkaar beter. Zo zie je dat degene tegenover je niet alleen 'de ander' is, maar ook iemand met gevoelens, gedachten en wensen.
Het fundament voor deze interesse is al gelegd in mijn basisschooltijd op de 16e Montessorischool in Amsterdam Zuidoost. Op mijn school zaten mensen van tientallen nationaliteiten. Van Hongarije tot Sint Eustasius, van Equador tot Rusland. Omdat geen enkele groep een meerderheid vormde, praatten we allemaal Nederlands met elkaar. De school vond het belangrijk dat we begrip hadden voor elkaars achtergrond. Zo mocht iedereen een spreekbeurt geven over zijn of haar cultuur en werden er op feestdagen traditionele gerechten uitgedeeld. Hoogtepunt was altijd de werelddag. Dan verkleedden we ons als iemand van onze cultuur en deden we volksdansen.
Op deze school leerde ik de diversiteit ook binnen de verschillende groepen kennen. Zo zag ik bijvoorbeeld dat moslims uit Suriname de islam anders beleefden dan moslims uit Marokko. Je kon mensen niet in een groep plaatsen puur vanwege hun religie of achtergrond.
Toen ik een aantal weken geleden hoorde dat de door mij zo gewaardeerde basisschool als eerste school in Nederland zou sluiten door het lerarentekort, schrok ik dan ook erg. Hoe kon dit gebeuren met mijn lieve schooltje? Wat moest er met de kinderen gebeuren?
Ik maakte me echter ook zorgen om een andere reden. Een van de beste herinneringen aan mijn basisschool is aan mijn juffrouw Linda van Wees. Altijd had ze een lief woordje of een knuffel voor je klaar. Zij zette zich als kleuterjuf ook altijd in voor aandacht en begrip voor elkaar. Iedereen kon op haar rekenen. De schok was dan ook groot toen ze zeer plotseling overleed toen ik in groep 3 zat.
De school was ook geschrokken maar heeft het mooi opgepakt. Naast het maken van een uitgebreide schoolkrant met herinneringen aan haar hebben ze ook een boom geplant: een lindeboom voor die lieve juffrouw Linda, samen met alle kinderen die bij haar in de klas zaten of hadden gezeten en haar familie. De afgelopen 24 jaar is deze boom uitgegroeid tot
een prachtige grote lindeboom. Maar wat gebeurt er nu mee nu de school gaat sluiten? Verdwijnt hij dan? Dat mag toch niet? Deze boom moet blijven bestaan!
