De coronacrisis blijft maar voortduren. Waar ik in april nog hoopte in september weer normaal aan het werk te kunnen zijn bij mijn geliefde musea blijkt dat toch een ijdele hoop. Hoewel mensen wel massaal naar het strand gingen, lijkt een museum toch een brug te ver voor velen. In de maand september heb ik dan ook welgeteld nul rondleidingen op mijn planning staan.
Des te blijer ben ik met mijn baantje als docent levensbeschouwing op het Fons Vitae lyceum in Amsterdam. Naast een (klein) vast inkomen geeft me dat ook de mogelijkheid om te doen wat ik het liefste doe: in gesprek gaan met verschillende groepen. Spannend is het wel, hoeveel ervaring ik ook heb met voor een groep staan, week in week uit dezelfde leerlingen is toch anders. Het heeft zijn nadelen – als je niet klikt met iemand uit de groep zie je die elke keer weer – maar gelukkig ook veel voordelen. In de maand die ik nu lesgeef heb ik al een echte band opgebouwd met de leerlingen.
Doordat je een diepere band opbouwt met de leerlingen kom je erachter wat ze echt denken. Zoals bij al mijn lessen is het belangrijkste voor mij dat de leerlingen kritisch leren denken, vragen stellen en luisteren naar de ander. Of het nou gaat over het Taoïsme, het ultra-orthodoxe jodendom of de Nederlandse surfcultuur. Ik vrees dat de leerlingen over vijftien jaar weinig meer zullen weten over de details van de les. Zelfs ik, met mijn nerdy interesse in geschiedenis en levensbeschouwing, ben veel van de feitjes al kwijt. Wel hebben de lessen me doen nadenken over mijn eigen perspectief en dat van de ander. Als ik maar een beetje daarvan kan overbrengen op mijn leerlingen, in hun context, dan ben ik gelukkig. Zeker in deze tijd van onrust, fake news en complotdenken is dit extra belangrijk. Duimen jullie met me mee dat het lukt?
