Het einde van het schooljaar. Een periode van rapportvergaderingen en een terugblik op het afgelopen jaar. Een jaar waarin ik mijn eerste echte docentenbaan begon, een jaar van corona, een jaar van ziekzijn, een jaar van het verlies van mijn vader.
Lange tijd heb ik mij verzet tegen een vaste baan in het onderwijs maar doordat door corona veel van mijn zzp-werk onmogelijk werd gemaakt, heb ik vorig jaar toch gesolliciteerd voor een deeltijdbaan op het Fons Vitae Lyceum in Amsterdam.
In mijn andere werk maak je leerlingen maar kort mee. Je leidt ze een keer rond, geeft ze een gastles. Hoewel ik vaak hele diepe en persoonlijke gesprekken met de leerlingen voer, is het toch maar een momentopname. Het afgelopen jaar heb ik een heel jaar mogen meelopen met mijn klassen. Een leerzaam proces voor mij. De leerlingen die ik in het begin van het jaar als ‘moeilijk’ bestempelde, hebben aan het eind van het jaar de beste projecten ingeleverd. Het lastige gedrag aan het begin bleek vooral een uittesten te zijn. Waar ligt mijn grens? Waar ligt die van hen?
Opvallend was dat veel leerlingen die het bij mij heel goed hebben gedaan bij de andere vakken slechter waren, en andersom. Dan heb ik wel het ‘geluk’ dat in mijn vak de leerlingen betrekkelijk veel vrijheid hebben. Ze mochten het afgelopen jaar in groepjes een onderzoek doen naar een levensbeschouwelijke stroming en daar een vlog of een magazine over maken. Het onderwerp mochten ze zelf kiezen. Hierdoor konden ze zich helemaal onderdompelen in wat hen echt raakte. Van complottheorieën tot boulimia en het vliegende spaghettimonster, ik heb ze allemaal voorbij zien komen.
Door hen te begeleiden in hun onderzoek, hen een kader te geven en te enthousiasmeren heb ik hen het afgelopen jaar echt zien groeien. In hun kennis maar zeker ook in hun eigen manier van naar de wereld kijken. Wat zie ik er naar uit om volgend jaar weer verder te gaan met nieuwe klassen!
