Vorige week beloofde ik over die demonstratie te schrijven. Dat was een mooie opkomst op het Rabinplein in Tel Aviv, het was prachtig weer, aangenaam warm. Het was er erg vol naar onze bescheiden mening. Maar hoeveel mensen waren er nu echt? Dat is moeilijk op te maken uit de berichten. De organisatoren riepen enthousiast door de enorme luidsprekers dat we met ons 80.000-en waren. De Likoed liet meesmuilend en nogal laatdunkend weten dat er 20 à 25.000 deelnemers waren, en de krant Ha'aretz publiceerde een getal van 50.000 personen. Dat zijn nogal verschillen. Er moeten betere methodes zijn om aantallen bij benadering te schatten.
In elk geval was de opkomst groot genoeg, zodat het rechtse kamp nu enigszins aarzelt om aanstaande zaterdag zijn eigen demonstratie te laten doorgaan; uit angst dat ze een slappe indruk zullen maken. Ze kunnen natuurlijk altijd zeggen dat het er meer waren.
Dat is allemaal goed en wel, maar waar ging het eigenlijk om. De demonstratie was georganiseerd door de Vredesbewegingen. Daar figureerden Peace Now en Meretz met grote ballonnen. De leus was: ‘Israël wil verandering!’
Er kwamen drie hoofd-onderwerpen aan bod: 1) vrede, die niet in zicht is; 2) veiligheid en rust, vooral in het Zuiden, wat elk moment weer kan omslaan in een nieuwe raket-regen, en 3) de socio-economische toestand van veel mensen in dit land, daar het aanwezige geld verdeeld wordt over het leger en de settlers (of gewoon gestolen wordt). Een dame uit Sderot maakte zich zorgen over de geestelijke schade aan haar kinderen met ten miste veertien jaar raketten. Zelfs met stevige schuilkelders is dat geen pretje en geen leven. Een bekende kunstenaar drukte zich in felle termen uit over de misplaatste prioriteiten van het budget. Twee ex-voormannen van de geheime diensten lieten weten dat zij geloven dat de weg van Nethajahoe ons de verdoemenis in stuurt. Aller mening was: ‘Nethanyahoe moet weg’. En dat werd in koor door het veelkoppige publiek beaamd. Interessant genoeg werd Isaac Herzog niet genoemd. Hij komt niet over als de grote redder - mogelijk als second best na Bibi die het bij sommigen van ons verkorven heeft.
Het blijft vermeldenswaard hoe de Arbeidspartij, in welke vorm dan ook, nu het Zionistische Centrum, destijds Mapai, geen goed kan doen bij de Sefardiem ofwel Mizrachiem. Mapai was aan de macht toen de grote aliyot uit de Magreb en het Nabije-Oosten Israël binnen kwamen. Ze zijn toen onder zeer moeizame omstandigheden hier ontvangen, en er werd zeker op ze neer gezien door de Asjkenaziem. Maar come on, dat is wel weer lang geleden – we zijn bijna zeventig jaar verder en Likoed heeft ook geen hoge dunk van de Sefardiem. En toch blijven ze Likoed stemmen. Genoeg! kijk om je heen. Dit vooroordeel blijft doorwerken tegen het centrale Zionistische blok. We zijn een volk dat niets vergeet en niets vergeeft. Dat kan ons duur komen te staan.
