De redactie van de Crescas-website verklaarde zich bereid, naast mijn taalkundige columns, ook mijn stukjes over vrede op te nemen. Dit na enige aarzeling omdat ze al enkele ‘politieke commentatoren’ aan boord hebben. Ik kan de lezers gerust stellen: in al die jaren dat ik mij inzet voor de vrede tussen Israëli's en Palestijnen heb ik er altijd naar gestreefd om te rapporteren over vredesactiviteiten en me, zover mogelijk, niet te begeven in politieke arm-chair overpeinzingen.
Ik schrijf over field-work op dit specifieke vredesgebied: demonstraties, het plukken van olijven op de bezette Westelijke Jordaanoever en de onverkwikkelijke contacten met de settlers, mijn tochten met Physicians for Human Rights – Israel (PHR) en soms over mijn Palestijnse patiënten, de controleposten en de moeilijkheden die zich daar voordoen. Ik doe dit al zo'n tien jaar lang. Een enkele keer slipt er toch wel eens een politieke observatie door mijn eigen censuur heen. Tant pis.
Daarenboven gebeurt er momenteel op het vredesfront niets zichtbaars. Kerry doet zijn best met twee onwillige honden. Onze Netanyahu is een meester in het traineren. En hij bouwt rustig door in de bezette gebieden als willige dienaar van de settlers die hier veel te zeggen hebben.
Als er niets te vertellen is, dan schrijf ik ook niets. Dat spaart ons allen tijd en energie. Het is wel ter zake dat het erop lijkt dat onze huidige dienstweigeraar, Natan Blanc, aan het eind van zijn lijdensweg is gekomen. Israël erkent de instelling van principieel dienstweigeren niet. Vervangende burgerdienst als alternatief voor het dragen van wapens wordt niet geaccepteerd. De autoriteiten zijn bereid de weigeraar geestesziek te verklaren, zoals gebruikelijk in sommige verlichte landen, maar daar ging Natan Blanc niet in mee. Nu kon de arme Natan zich gedurende tien (!) opeenvolgende gevangenisstraffen (elke keer een nieuwe oproep, en dan weer automatisch 20 dagen cachot), maar eens goed bezinnen op zijn weigering, in de hoop dat hij murw wordt en tot inkeer komt. Dat is nu, een half jaar later, niet gebeurd en het leger begint te begrijpen dat ze met deze jongeman geen zaken kunnen doen. Hij zal nu waarschijnlijk als hopeloos geval de burgermaatschappij in gaan.
En is dit niet ook een beetje arm-chair? Allerminst. Wij, de vredesactivisten, hebben niet alleen petities getekend, maar we zijn Natan ook moed komen inspreken met behulp van een megafoon vanaf een heuvel die een mooi zicht heeft op zijn militaire gevangenis.
