Poerim is een vrolijk feest, ook voor minder behoudende Joden; kinderen lopen verkleed op straat en men wenst elkaar goede feestdagen. Ditmaal viel Poerim op afgelopen zondag, en je merkte er niet veel van. Israël lijkt onder een waas van demping te liggen. De oorlog die hier als ‘7 oktober’ wordt aangeduid, speelt daarin duidelijk de hoofdrol.
De meeste slachtoffers zijn zonder twijfel de Palestijnen, dat aantal loopt in de duizenden. Die getallen zijn niet helemaal controleerbaar, maar veel zijn het er zeker.
Het is moeilijk feesten, zelfs als de meeste gevallenen aan de andere kant liggen. Er wordt hier kwaad gesproken over de weinige, grote en lawaaiige feesten die deze feestdagen zijn georganiseerd. En hoewel we in het centrum weinig van die strijd merken, is het feesten niet gepast zolang deze moeizame oorlog duurt. Elke gesneuvelde soldaat van ons is er een te veel, en het moet eerlijkheidshalve ook worden gezegd dat als de gewone Palestijnse burgers te onderscheiden waren van Hamas en hun aanval op 7 oktober, vele Israëli’s zich zouden inzetten om die onnodige slachting in Gaza te vermijden.
Het schrijven over de oorlog lijkt zinloos: er zit geen schot in overleg over vrijlaten van gijzelaars, om niet te spreken van een regionale oplossing. Het is verre van zeker dat onze kant daar ernstig naar streeft.
Hoe moet dat nu verder met – of beter gezegd: zonder – Crescas. Ik weet dat jullie veel nuttige kennis verspreiden, maar een tweewekelijks of maandelijks bulletin zou toch zonder te veel kosten en organisatorische kennis mogelijk moeten blijven.
