Als je bij de demonstraties op bruggen staat te zwaaien met de zwarte of de Israëlische vlag, hoe kun je dan weten wat de reacties van de voorbijschietende auto's betekenen? Dat wordt met onze groeiende ervaring wel duidelijk. Een toeter van tè tè tètètè betekent instemming, een lange toeter met veel lawaai is afkeuring. En dan zijn er de handgebaren: wuiven, een duim of twee vingers in V-vorm is positief, of een zwarte lap uit het raam – dat alles geeft ons steun. Een opgestoken middelvinger spreekt voor zich. Instemming gaat ver uit boven afkeuring, maar de meerderheid doet niets. Dan is er de discussie onder de demonstranten zelf over de aantallen reacties. Ik zeg tien procent van de automobilisten reageert positief, mijn zoon schatte twintig. Steeds meer mensen nemen de moeite om op zaterdagavond te demonstreren. Op de bruggen gaat het vooral om bezorgdheid over de democratie, met de zwarte vlaggen. De demonstraties bij de woningen van de verschillende hoge heren hebben een veel bredere boodschap, waar de economische wantoestanden na de coronapandemie, de bezetting, plannen voor annexatie en politiegeweld veel meer spelen.
Heeft dit alles nut? De voorspellingen uit de opiniepeilingen voor nieuwe verkiezingen zijn niet rooskleurig: Likoed blijft toch de grootste partij, en samen met hun onsmakelijke kornuiten krijgen de Likoedniks makkelijk weer een meerderheid in de Knesset.
Wat mij betreft niet minder van belang is dat ik vandaag, sjabbat, voor het eerst na een ‘pauze’ van vijf maanden door de corona, weer met mijn dokters op de Westelijke Jordaanoever actief was. Wij reden naar een dorp ten noorden van Ramallah met de naam Kafr Ayin. Zoals ik al eens heb gemeld, moeten de Palestijnen zo onzichtbaar mogelijk blijven voor de ‘Heren van het Land', en alle verkeersborden naar Palestijnse dorpen worden binnen de kortste keren verwijderd door de Israëlische autoriteiten, als ze niet meteen ook de ongeplaveide toegangswegen met grote blokken steen afsluiten. Vandaar ook de hoofdwegen die niet mogen worden gebruikt door Palestijnen.
Wij dwaalden dus nogal rond, na onduidelijke telefoontjes, tot we van toevallige passanten wat betere inlichtingen kregen. Het was goed om weer eens nuttig bezig te zijn. Niet dat het beter gaat met de corona, maar ik had er genoeg van niet mee te doen met dit heilzame werk. Het grote probleem blijft het kleine autobusje waarin we opeengepakt naar onze doelen rijden; daarover maak ik me de meeste zorgen voor besmetting.
's Avonds mocht ik weer mee met Annelien om op het nabije drukke kruispunt met een zwarte vlag te demonstreren tegen de afgeknabbelde democratie die Netanjahoe voor ogen heeft. Dat is alweer voor de achtste keer, elk weekeinde.
Zo heb ik deze week ongetwijfeld weer eens mijn burgerplicht gedaan.
