Het was weer zover – zaterdag op pad met mijn dokters. Ilana, onze trouwe verpleegster, belde dat ze me thuis kwam halen en niet onder de nabije brug op vijf minuten loopafstand. Dat was maar goed ook, want het goot van de regen, en ik had ook nog enkele zakken met oude kleren bij me voor de Palestijnen op onze bestemming.
Op ons verzamelpunt bleek dat er die dag maar heel weinig artsen mee gingen, een algemeen arts en ik. Ter plaatse zou een Palestijnse orthopeed aansluiten. Dat is nogal ongebruikelijk, want wij zijn een Israëlische organisatie met een gemengd Arabisch-Joods lidmaatschap van medische krachten. Deze man was kennelijk op het laatste moment gecharterd door onze onverbeterlijke en onvervangbare coördinator, om de gelederen te versterken. Iedereen heeft tenslotte rugpijn, nietwaar?
Waarom zo weinig mensen van Physicians for Human Rights mee waren? Regen? Angst voor corona, die nogal in opkomst is op de Westelijke Jordaanoever? Op straat aldaar zie je weinig maskers. Onze cliënten krijgen bij de ingang van ons werkterrein, school, clubgebouw of gemeentehuis, maskers van ons, zodat ik op dat punt niets te klagen heb. Wat er dan verder gebeurt, is kennelijk vrij losjes.
Ik dacht dat er vanwege de regen ook wel weinig patiënten zouden komen opdagen, maar dat bleek niet het geval te zijn.
Ik kreeg een hele goede tolk toegewezen, die dit werk nog nooit had gedaan, en ook niet medisch onderlegd is. Daar was ik blij mee, want hij vertaalde letterlijk, zonder franje, en ik kreeg de antwoorden, die soms erg wijdlopig worden, aardig beknopt terug. Het kost allemaal toch al zoveel tijd met dat tolken over en weer. Ik weet meestal meteen dat het mis is als ik vraag: “Hoelang ben je al ziek?” Als daar drie minuten beschouwing op terugkomt, dan is er iets uit de hand gelopen. Dus dat was deze keer prettig en efficiënt werken.
Niet lang geleden kreeg ik een tolk die met alle patiënten hele vriendschappelijke gesprekken aanknoopte. Hij bleek werkelijk iedereen in de buurt te kennen. Dat is wel lief, maar het is niet echt de bedoeling dat in mijn tijd te bespreken. Hoe weet ik dat allemaal zo precies zonder meer dan vijf woorden Arabisch te begrijpen? Dat merk je gewoon meteen aan de ogen van je patiënt, of het gezegde door de tolk inderdaad 'door komt'.
Dat moeizame gerek werkt soms zo contraproductief dat ik zo'n tien jaar geleden besloot Arabisch te gaan leren, dat het eens uit moest zijn met dat tolken, direct contact en zo. Nou, vergeet het maar, op die leeftijd gaat het er niet meer in, dat had ik ruim dertig jaar eerder moeten doen.
Arabisch wordt in Israël wel op school onderwezen, maar wat de Joodse kinderen daarvan opsteken is een lachertje. De plaats van het Arabisch hier is te vergelijken met het vak Duits in Nederland na de oorlog. De kinderen willen het niet, er is tegenzin tegen het vak, en er komt ook niet veel van terecht. Heel jammer.
We waren nogal mooi op tijd thuis, dus om de dag af te ronden ging ik gauw nog even demonstreren met de 'zwarte vlaggen' op onze nabije brug. Heel weinig opkomst. Is na zoveel weken de fut uit de protestbeweging? Bijna een half jaar al! Eén meneer dacht dat er veel van onze vaste demonstranten naar Balfour in Jeruzalem waren, dichtbij de ambtswoning van Netanjahoe, waar die avond inderdaad een grote demonstratie was. Ik help het hem hopen dat dat de reden was.
Mooie Chanoekadagen.
