Nu we even met vakantie in Amsterdam zijn, doen we soms ook wat anders dan familiebezoek, musea en verder amusement. In Het Parool viel mijn oog op een advertentie voor een lezing van de NVVE (Nederlandse Vereniging voor een Vrijwillig levenseinde, oorspronkelijk stond de E voor euthanasie) onder het kopje: Levensbeëindiging bij dementie. Dat leek me op verschillende manieren een leerzaam onderwerp, die vooral de voorlijkheid van Nederland lieten zien ten opzichte van de terughoudende theocratische sfeer bij ons in Israël. De lezing werd gehouden in het Barbizon hotel en de zaal bleek een oude kerk te zijn, de St. Olofskapel, heel stemmig.

De spreker was een advocaat die het brede onderwerp zeer duidelijk en toch fijngevoelig, met vermijden van het woord euthanasie, voor het voetlicht bracht. De toehoorders waren leken, voor een groot deel al toegewijde leden van de NVVE.

Dementie neemt een speciale plaats in bij de Nederlandse wetgeving over dit onderwerp omdat, in tegenstelling tot vele andere nare ziekten die zich goed lenen voor euthanasie, juist demente patiënten op het moment suprême hun duidelijke wens niet meer kunnen uiten. Er moet in dit speciale geval veel voorbereidend werk worden gedaan door de belanghebbende zelf, bij de huisarts en de directe omgeving, om in aanmerking te komen voor het wettelijk verlenen van toestemming voor deze beslissende stap naar het eindpunt van de rit.

Er wordt in Nederland in toenemende mate gebruikgemaakt van deze mogelijkheid, en als de huisarts niet mee wil werken, om welke reden dan ook, dan kun je je wenden tot de levensbeëindigingskliniek.

Na de lezing kon het publiek algemene vragen stellen, terwijl men met persoonlijke problemen ook meer privé bij de medewerkers van de NVVE terecht kon.

Het geheel werd besloten met een lekker kopje koffie – dat alles gratis.

Ik dacht dat het geen kwaad zou kunnen als er zo’n instelling komt in Israël, maar het zal nog wel even duren voor we in Israël zo open en bloot over dit medische probleem kunnen spreken. Het enige wat bij ons mogelijk is, is een verzoek om geen heroïsche ingrepen te verrichten als het zo ver is, en dan maar hopen dat de medische mensenredders dat briefje tijdig onder ogen krijgen en er wel of geen gevolg aan geven. Je kunt hier en daar wel eens een duwtje in de goede richting krijgen als je goed oppast dat het allemaal in stilte wordt uitgevoerd. En verregaande dementie hoort daar echt nog niet bij.