Ik ben blij dat ik geen Palestijn ben. Hoewel zij hier officieel zouden moeten worden behandeld volgens de Israëlische arbeidswetten, staan zij in elk geval onderaan de ladder, en worden dan nog gemolken waar mogelijk.
Zij moeten zich inkopen bij hun Israëlische werkgever om een werkvergunning binnen de Groene Lijn te krijgen. Dit loopt via een bemiddelaar, en de kosten daarvan kunnen oplopen tot een paar duizend sjekel. Zij moeten lid worden van de Histadroet (de sterke Israëlische vakbond) en zien daar eigenlijk niets voor terug, moeten mede betalen aan een pensioenfonds, waar met grote moeite iets uit valt te halen voor de oude dag.
Dit zijn nog maar de officiële verplichtingen, en daar zien ze – als gezegd – meestal geen cent van terug. Dit alles wordt uitvoerig beschreven in een brochure van de Workers Hotline uit 2018, waarin de Israëlische wetgever wel aardig uit de hoek komt, maar in de praktijk komt er van toezicht niet veel terecht. Deze organisatie van de hotline, die is opgezet om de rechten van de Palestijnse arbeiders te beschermen, vertelt ons een droevig verhaal.
Je vraagt je af waarom ze dan toch zo graag bij ons komen werken – omdat er in de bezette gebieden eigenlijk helemaal geen werk is.
Maar dan zijn we nog niet klaar met de pesterijen. Tegenwoordig zijn de meeste controleposten bij de grensovergangen in particuliere Israëlische handen, niet meer van de grenspolitie of het leger. Die particuliere heren hebben daar hun eigen koninkrijkjes opgezet, meestal in samenwerking met de Palestijnse maffia. Wie zonder gedonder de grens over wil, moet handgeld betalen. Je auto parkeren aan de grens kost parkeergeld, en als je wat verder weg op de openbare weg parkeert, krijg je een bekeuring van de Palestijnse politie.
In een recent rapport schreef een van de dames van MachsomWatch uitgebreid over dit onderwerp bij een specifieke grensovergang. Toen ik haar vroeg waarom MagsomWatch geen klacht indient, antwoordde ze: “Bij wie? We horen wel allerlei verhalen, maar niemand durft te getuigen voor enige officiële instantie.” Dat kan ik me wel voorstellen, de arbeiders zijn terecht bang voor hun eigen schaduw, en van hun kant is er geen hulp te verwachten.
Nog een reden dat die bezetting moet ophouden, opdat de Palestijnen dan hun eigen zaken op orde kunnen stellen, als ze dat zouden willen. Het is duidelijk dat er met de nieuwe regering in de maak geen enkele kans op een oplossing voor dit probleem in het vooruitzicht is.
