Als de wereld zo druk bezig is met Poetin en de Krim, of het verdwenen vliegtuig uit Maleisië, dan is het moment gekomen om een daad te stellen, iets te annexeren, een nieuwe nederzetting te vestigen. Netanjahoe heeft hier een kans gemist, of wordt er toch te veel naar ons gekeken door Kerry en zijn kornuiten?
(Voor de niet-ingewijden: dit was een bittere scherts!)
Wij staan voor grote beslissingen: moet het volgende span Palestijnen nu wel of niet vrijgelaten worden volgens schema, om nog wat vertrouwen te bouwen, weet u wel. En nu slepen we ook nog Pollard erbij. Het vredesproces ziet er niet veelbelovend uit, en dat hebben de meest optimistische idealisten nu ook wel echt ingezien. Toen ik al in een eerder stadium schreef dat het met onwillige honden, korte adempauze, slecht hazenvangen is - en ik had het niet specifiek over de hazenjacht - werd dat teruggefloten door een hoofdredacteur, niet die van Crescas. Maar ik had het wel goed gezien.
En wat houdt ons zoal bezig? Krijgt ex-premier Ehud Olmert zijn welverdiende straf nu Shulah Zaken is omgezwaaid en kroongetuige wordt? Al die steekpenningen en het onwettige Holylandgebouw in Jeruzalem. En zijn minister Silvan Shalom’s kansen verkeken om de volgende president van Israël te worden nu er een 15-jaar oud skelet van seksuele intimidatie uit de kast komt vallen? Ik lees al die speculaties niet met veel aandacht. Het is net als voor de verkiezingen waar allerlei voorspellingen gedaan worden – ik hoor het wel als het zover is, na het tellen van de stemmen en als de echte uitslag de volgende ochtend bekend wordt gemaakt.
Maar nu ter zake. Mijn medische activiteiten op de Westelijke Jordaanoever brengen mij met enige regelmaat naar het stadje Azoen. De plaatselijke polikliniek aldaar is een nogal wanordelijke instelling, en elke keer is daar weer iemand anders die me begeleidt bij het behandelen van patiënten. Ditmaal was de plaatselijke arts, met wie ik in nogal basis-Engels moet converseren, op het laatste moment verhinderd en werd ik terzijde gestaan door de hoofdzuster. Er waren weinig gevallen ditmaal, en we raakten in gesprek, terwijl een andere Israëlische collega nog bezig was met zijn heilzame werk. Zij bleek de moeder van een 18-jarige jongeman die niet lang geleden zonder duidelijke reden te middernacht was opgepakt. Bij de zeer hardhandige 'huiszoeking' was het meubilair door de soldaten met hun officier kort en klein geslagen, wat de bezetter niet geliefder maakt bij de lokale bewoners. Na enkele weken was de zoon, zonder aanklacht of beschuldiging, en zonder opgaaf van redenen of enig excuus, weer vrijgelaten. Deze moeder noemde dit gedrag zonder meer intimidatie. Deze vrouw die alle reden heeft om ons van de Israëlische kant te mijden als de pest, werkt ondanks alles met ons samen. Niet alleen met ons als artsen, maar ook met een groepje Israëlische dames van MachsomWatch, dat eens in de week samenkomt als een gemengde groep van Palestijns-Israëlische kunstliefhebbers in een clubhuis in Azoen. Daar geven de Israëli's ook Engelse les aan de Palestijnen.
Deze hoofdverpleegster kende zo enkele van die vrouwen waar ook mijn echtgenote nauw mee van doen heeft bij haar politieke activiteiten. In ons gesprek liet ze niet na haar diepe verachting voor Mahmoed Abbas (Abu-Mazen) uit te spreken, die geen politieke leiding geeft, en als hij teveel toegeeft zeker uit de weg geruimd zal worden. Op mijn vraag wie er van de Palestijnse kant wel het gezag heeft om een overeenkomst aan te gaan, kreeg ik geen duidelijk antwoord. Ik vroeg toen of dat misschien Hamas zou kunnen zijn, waarop ze vol afschuw reageerde. Het is duidelijk dat ze het daar met die vrede niet zo hard zien lopen. Onze coördinator Salach, een Israëlische Arabier, laat ondanks de geslaagde samenwerking op het medische vlak met onze activiteiten en welbezochte leerdagen, zeer pessimistische geluiden over de toekomst horen.
Team van Physicians for Human Rights voor de polikliniek in Azoen,
vlnr: Dr. Uzi Dan, een plaatselijke gynaecoloog, PHR-coördinator Salach en Eldad Kisch
