Afgelopen zaterdag besloot ik mee te gaan naar een demonstratie in Tel Aviv. Ik dacht dat het ging over de vrijlating van onze gijzelaars in Gaza, en dat leek me een waardig doel.

Al gauw begreep ik dat het allemaal wat anders lag. De demonstratie was niet op een van de gebruikelijke pleinen maar in het Chlore-park, waar een terrein met hekken was afgezet met enorme politiebewaking, zoals ik nog nooit had meegemaakt bij onze demonstraties. Bij navraag bleek dit evenement georganiseerd door een Joods-Arabisch samenwerkingsverband, en het was in grote lijnen gericht tegen de huidige oorlog in Gaza.

Aanvankelijk was toestemming geweigerd om deze demonstratie, in oorlogstijd, te houden, maar na een kort geding bij de Hoge Raad was de zaak toch door gegaan. Er werd duidelijk agressieve oppositie verwacht, met strenge controle aan de ingangen. De slogans liepen van: “Stop the war, peace is the only solution”, en “Ceasefire now”, en er waren geen vlaggen toegestaan (niet Israëlisch en niet Palestijns).

Vlak naast het terrein stond een vrachtwagen opgesteld die luide muziek ten gehore bracht met de duidelijke bedoeling de woorden van de sprekers, Arabieren en Joden, te overstemmen. Er werd gevoelig gesproken over vrede, maar het bleef een beetje in het midden hangen met wie.

Een vrouw met een megafoon riep van tijd tot tijd met schrille stem: “Jullie zijn allemaal Hamas!” Als afwisseling stond daar ook een enkele man met een bord waarop de fouten van Netanjahoe waren opgesomd. Hij mocht het terrein niet op.

Ik heb mijn eigen twijfels over deze oorlog; er moest duidelijk iets gebeuren na de slachting van 7 oktober, maar het platleggen van Gaza lijkt me niet de juiste richting, te meer daar de leiding van Hamas al lang veilig in het zuiden van de Gazastrook zit (of elders0 en ik heb mijn ideeën over de vrede al eerder beschreven: er is niets beters te bedenken dan de twee-statenoplossing.