Ik ben nog steeds vol van die petitie, die op een laag pitje nasuddert. Er valt veel te leren. De bijna finale opbrengst van de petitie brachten we ter kennis van de relevante regeringsinstanties. Tot mijn niet geringe verbazing kwam een bericht van ontvangst binnen van het bureau van de premier van Israël, dat meldde dat ze overstelpt worden met berichten en dat ze geen tijd hebben om overal op in te gaan. Dito van het ministerie van Justitie, die ontvangst bevestigen maar snel daarop zich voorbehouden niet in te stemmen met de meningen vervat in het bericht. Het ministerie van Gezondheid liet niets van zich horen. Zelfs de secretaris-generaal van de VN, Ban Ki Moon, was het eens met de petitie, maar hij liet dat rechtsreeks weten aan de Israëlische autoriteiten – hij heeft kennelijk zijn eigen kanalen en hij had ons niet nodig. Zijn ene stem is dus niet meegeteld met de meer dan 800 ingezamelde handtekeningen van over de hele wereld. Tot zover het nut van een petitie.
Maar de zaak is nog verre van afgelopen. Na het voorstel van de Israëlische regering om voeding van hongerstakers onder dwang toe te staan, valt de hele medische gemeenschap over ze heen. Dit kan niet en dit mag niet! En precies nu, terwijl ik dit schrijf, wordt er buiten het Knesset-gebouw gedemonstreerd tegen deze wet, die dezer dagen ondanks alles waarschijnlijk wordt aangenomen. Physicians for Human Rights (PHR) heeft sinds 24 uur voor die behandeling in de Knesset een petitie lopen die zich specifiek keert tegen deze wet. Dus niet refereert aan de Administratieve Hechtenis. En hier blijkt het nut van een goede organisatie. Hoewel de petitie in het Ivriet is gesteld, en dus nauwelijks toegankelijk is voor het buitenland, hebben ze in drie dagen al evenzoveel handtekeningen bij elkaar als wat bij ons een week nam. Om je vingers bij af te likken. In zekere zin is dat geen kunst, want het begint er al mee dat PHR ongeveer 900 leden heeft. Daarenboven schreven ze dat wie niet komt demonstreren in Jeruzalem tenminste de petitie moet tekenen – mooie morele dwang, bijna partijdiscipline.
Het verhaal van PHR is in zoverre relevant ten opzichte van die eerdere petitie, dat PHR zijn ledenlijsten niet wilde openstellen voor onze zaak omdat hun eigen actie al in het planningsstadium was, en twee petities achter elkaar is geen goed idee. Daar kan ik ook in komen.
Over de inhoud van deze laatste petitie valt nog wel het een en ander te zeggen op medisch-ethisch gebied, en misschien doe ik dat wel een volgende keer.
De ontvoering en mogelijke gijzeling van de drie jesjiva-leerlingen uit Gush Etzion doet dit alles natuurlijk in het niet zinken.
