Bij het lezen van The New York Times stuitte ik op een citaat van Hannah Arendt dat zó past op onze situatie in de wereld dat ik het jullie niet wil onthouden. "If everybody always lies to you, the consequence is not that you believe the lies, but rather that nobody believes anything any longer (…) And a people that no longer can believe anything cannot make up its mind. It is deprived not only of its capacity to act but also of its capacity to think and to judge. And with such a people you can do what you please."
William Taubman citeerde dit in zijn bespreking van een nieuw boek over Vasily Grossman van de hand van Alexandra Popoff. Het citaat werd hier specifiek gebruikt om de situatie in de Sovjet-Unie aan te duiden, en het past op alle totalitaire regimes. Maar deze woorden zijn evenzo mooi en waarschuwend voor het Israël en Amerika van onze tijd, hoewel ze echt nog niet dictatoriaal zijn – alleen op weg. Zou Ehoed Barak ons de ogen openen?
De uitgebreide protesten van de Ethiopiërs in ons land tegen politiegeweld wijzen op racisme binnen de politie. Het is mogelijk dat het juist ditmaal, het laatste geval, minder duidelijk was, en dat de dodelijke kogel niet rechtstreeks op de jongeman was gericht. Dat neemt niet weg dat er te veel Ethiopische jongeren slachtoffer worden van wapengeweld, waar er mogelijk minder doden zouden vallen bij beter begrip en overleg tussen de partijen. Ik neem aan dat de twijfels over het werkelijke Jodendom van de Ethiopiërs ook niet in hun voordeel werkt.
De Arabieren staan toch nog lager op de ranglijst.
Het protest tegen de uitwijzing van kinderen van illegale werkers hier is ook nog in volle gang. Dit maakt minder hoge golven dan het krachtige protest van de Ethiopiërs. Sommige kinderen die op de lijst voor uitwijzing staan, zijn in Israël geboren en getogen en hebben geen enkele band met het land van herkomst van hun ouders, spreken zelfs de taal niet. Geen mooi hoofdstuk in onze geschiedenis.
Soms vragen vrienden of ik wel door ga met het werk op de Westelijke Jordaanoever, want ik schrijf er niet elke keer over en er gebeurt ook niet steeds iets nieuws. Inderdaad was ik er weer afgelopen zaterdag, en wel in een dorp, Deir Istiya, in de buurt van Salfit, dat zelfs op Google te vinden is vanwege zijn Turkse architectuur. Een bezoek waard. Meestal is er niets te beleven in die morsige dorpen.
Wij waren nogal onderbemand: de orthopeed was niet op komen dagen, en een algemene arts ontbrak ook – beiden waren onbereikbaar. Het is in deze vakantietijd moeilijk een voldoende gevarieerd palet van specialismen op te trommelen bij deze tochten. Voor de orthopeed kan ik echt niet meer inspringen na vijftig jaar werken in mijn eigen straatje, maar ik heb ooit interne geneeskunde geleerd, en ik kreeg, bij gebrek aan beter, veel meer algemene klachten dan ik in al die jaren gewoon ben geweest te behandelen, zoals maagzweren, keelpijn, buikpijn en andere vage aandoeningen, en dat viel me niet mee. Gelukkig weet ik er toch nog wel iets van. Ik hoop dat mijn aarzelingen niet al te zeer opvielen.
