Israël heeft zeker problemen met minderheden, en een niet geringe mate van racisme is ons niet vreemd. Maar de beschuldiging van apartheid is buiten elke proportie opgeblazen. Binnen Israël bestaat er best wel een lichte discriminatie tegen Arabieren, en we hebben ze liever niet in onze wijk als medebewoners. Maar kalm aan! Israëlische Arabieren zitten in de Knesset (het parlement van Israël), de Hoge Raad, studeren aan alle universiteiten, staan voor dezelfde loketten en gaan naar dezelfde publieke wc's. Niets van apartheid zoals we kenden in het Zuiden van de VS of in Zuid-Afrika. De toestand op de bezette gebieden is andere koek: Palestijnen zijn daar ontegenzeggelijk tweederangsburgers, met aparte wegen voor de 'Heren van het Land', andere wetten voor de kolonisten, en nog meer lelijks. De beschuldiging van apartheid kan dus met kracht tegengesproken worden, want hij houdt geen steek en geldt niet binnen Israëls Groene Lijn. Dan is er het probleem van de bezetting met al zijn excessen; dat is een onding waar we zo snel mogelijk van af moeten.
Onze houding tegenover onze andere minderheid – de Afrikaanse vluchtelingen of infiltranten, of hoe je ze ook wilt noemen – is gecompliceerder. De motieven van deze migranten om hun landen van herkomst te verlaten zijn vaak economisch, eerder dan politiek. Ik zie dat fijne verschil niet als enorm relevant. Deze mensen, die hierheen zijn komen lopen door de woestijn, onder de meest barre omstandigheden, gemarteld om losgeld te betalen en verkracht op de koop toe. Wie meer wil weten over de mishandeling van deze vluchtelingen in de Sinaï-woestijn, kan zich op de hoogte stellen door middel van de onthutsende film van Keren Shayo Sound of Torture van 2013. Het is precies bekend waar ze vast worden gehouden, en hoeveel losgeld er moet worden betaald (dezer dagen tenminste 60.000 US$ per hoofd). Niemand doet er wat tegen: op Egypte valt niet te rekenen, en 'de wereld' is een virtueel lichaam. Er circuleert nu een petitie van Avaaz aan de Amerikaanse opperhoofden om hun invloed aan te wenden, maar daar verwacht ik niet veel van.
Nu zijn er hier heel wat van die migranten. Niemand weet wat we er mee aan moeten. Er wordt hard aan gewerkt om ze terug te sturen, met een financiële toelage, naar andere Afrikaanse landen die ze waarschijnlijk ook niet erg graag willen ontvangen. Ondertussen mogen ze hier niet werken en krijgen ze geen sociale voorzieningen. Verschillende organisaties, waaronder mijn dokters (Physicians for Human Rights) proberen de eerste noden te lenigen, maar dat is een druppel op de gloeiende plaat. We willen deze mensen kwijt, arresteren ze, en zetten ze gevangen in kampen. De theorie is dat als ze maar onaardig behandeld worden, dan vertellen ze dat verder en daardoor worden er minder mensen in die Afrikaanse landen aangemoedigd om hier hun geluk te proberen. Ook het hek langs de invalswegen via Sinaï sluit de mogelijkheden steeds meer af. Dan krijg je de mensonterende taferelen dat ze aan de Egyptische kant van het hek zitten te verdrogen. Ik heb de oplossing ook niet in mijn zak. Maar wie er nu eenmaal is, moet op een of andere manier hier opgenomen worden, op een menswaardig niveau, met werkvergunning en sociale verzorging. Deze migranten willen best werken, en dan kunnen de door ons geïmporteerde Thai en Polen thuis blijven.
