U zult zich wel afvragen: 'waar heeft dat nou mee te maken?' Zijn er geen belangrijker onderwerpen, zoals het achterovergedrukte statiegeld voor de flessen van Sara Netanjahoe? Het antwoord moet eigenlijk alleen zijn dat andere zaken me momenteel meer bezig houden, en dat ik het statiegeld overlaat aan onze politieke bonzen.
Ik wil het nu hebben over opruimen. Een grote opruiming in mijn leven heb ik uitgevoerd toen ik op vijfentwintigjarige leeftijd uit Nederland vertrok naar Israël. Het opruimen van onnodige (?) bezittingen is altijd een beetje pijnlijk, hoewel ik daar vrij hard in ben. Destijds, na jaren op kamers gewoond te hebben, kon en wilde ik geen koffers vol rommel bij mijn vader laten staan. Schoolschriften en oude collegedictaten, waarvan ik zeker wist dat ik er nooit meer naar zou kijken, want er zijn modernere leerboeken. Liefdesbrieven die niet meer relevant zijn, en hoe pijnlijk is het herlezen! Larmoyante pubergedichten. Oude kleren, en nog veel meer. Zo rekende ik af met mijn jeugd.
En nu, meer dan vijftig jaar later, moet ik inkrimpen. Nee, nog niet naar een bejaardenhuis, hoewel dat idee op de achtergrond meespeelt – alles wat ik nu doe hoef ik over tien of meer jaar niet nog eens te doen. Ook van belang hierbij is de herinnering aan de opruiming van mijn vaderlijk huis in 1980. Welke ongefundeerde beslissingen hebben mijn broers en ik niet genomen over materiaal waar we de helft niet van begrepen. Ik wil dit niet ook mijn kinderen aandoen; beter zelf het mes erin zetten dan het overlaten aan de volgende generatie. En mijn kinderen hebben nog het probleem met een taal die niet helemaal de hunne is.
Mijn criterium voor wegdoen is het principe dat wat ik al ruim tien jaar niet bekeken heb, ik de komende tien jaar ook niet zo nodig zal hebben. Zodoende gaan tonnen papier naar de recycling of de kachel in – het is nu toch winter. Medische boeken konden gelukkig nog naar Palestijnse artsen (de Israëli's, die eerste keus kregen, vinden ze na een paar jaar al te oud). Andere boeken naar de Universiteitsbibliotheek. Medische papieren verscheur ik netjes tot kleine reepjes (ik heb geen echte papiervernietiger). Brieven moet ik dwangmatig eerst lezen, en dan weg ermee. Wie mijn biografie wil schrijven, zal bedrogen uitkomen.
Dus nu afgerekend met mijn dagelijkse en professionele leven – de vijftig jaar middenmoot, zeg maar. Wordt vervolgd.
