Vanmorgen, woensdag, hoorde ik een lezing over ‘De bedoelingen van Poetin’ met zijn militaire inval in de Oekraïne. De lezing, gegeven in ons buurt-clubhuis, door een vrouwelijke ex-commentator van ons Channel 12, duurde anderhalf uur, en is samen te vatten in drie zinnen.
De spreekster deed het heel aardig, het duurde alleen maar zo lang omdat ze alles, voor het goede begrip, meerdere malen herhaalde, en ook omdat ze enkele filmpjes toonde over wat er alzo gaande is binnen Rusland, met onder andere een mooi lokaal en succesvol poplied, in het hele land ten gehore gebracht, voor binnenlands Russisch propagandistisch gebruik, dat de uiteindelijke eis van de Russen is dat zij Alaska ook terug willen hebben, en een nogal uitgebreid optreden van een ensemble dansende en zingende kozakken voor de koningin van Engeland, die dat vriendelijk lachend aankeek.
Het hele verhaal ging inhoudelijk over twee punten: dat Poetin met zijn ambitie Rusland als een wereldmacht ziet, die niet onder doet voor de VS, en dat de traditionele bufferzone van Rusland in Europa, waar de Oekraïne zeker onder valt, erg is ingekrompen na het uiteenvallen van de Russische federatie.
Als de Oekraïne lid wordt van de Navo, zouden daar vliegtuigen en raketten mogen worden geplaatst, in de achtertuin van Rusland. Dit zou vergelijkbaar zijn met het conflict tussen Chroetsjov en Kennedy destijds met de raketten op Cuba. Daar zit veel in, en dat kon ik ook zelf wel bedenken. Het verhaal ging terug tot Catharina de Grote, die eigenlijk een Duitse was, maar "meer Russisch dan vele Russen", en de Russische angst voor het Westen en vice versa. Dat is kennelijk door de geschiedenis heen wederzijds aan de orde geweest. De spreekster kon zo makkelijk haar tijd vol krijgen. Ten slotte liet zij ons een originele rol wc-papier zien, waar op elk blaadje een mooie kleurenfoto van Poetin prijkt.
