Ik heb makkelijk praten, ik woon in een voorstad van Tel Aviv, waar hoogstens een enkele straatveger of vuilnisman zwart is. Ik heb zelden of nooit iets te zoeken in Zuid-Tel Aviv, maar als ik daar kom, kan ik rustig menen aangekomen te zijn in een Afrikaanse stad. In de omgeving van het nieuwe busstation van Tel Aviv, een arme, onontwikkelde wijk, is het vol van Afrikanen. De oude bewoners zijn financieel niet in staat om naar betere buurten te verhuizen. De misdaadcijfers zijn hoger dan gemiddeld in Israël. Dat is niet zo verwonderlijk als je weet dat de illegale Afrikanen geen werkvergunning kunnen krijgen, en de nood is vaak hoog. Dit veroorzaakt een vicieuze cirkel. De verouderende, oorspronkelijke bewoners durven 's avonds nauwelijks hun huizen uit te komen.
Wij zijn ongeveer het enige westerse land dat voor Afrikanen te voet bereikbaar is. En vraag niet hoe: onderweg beroofd, verkracht en soms vermoord. Israël voelt zich overstroomd met deze vluchtelingen van allerlei soort, die hier hun heil komen zoeken uit economische of politieke motieven. Laat ik voorop stellen dat ik geen oplossingen heb te bieden. Israël probeert op verschillende manieren dit probleem te beperken. Door de ongewenste vreemdelingen zo snel mogelijk uit te wijzen; dat lukt vaak niet, bijvoorbeeld als het land van herkomst onduidelijk is. Een andere mogelijkheid is ze gevangen te zetten in opvangcentra (minder welwillende mensen vergelijken deze centra met concentratiekampen) en door de grens met Egypte zo hermetisch mogelijk te sluiten met elektronisch beveiligde prikkeldraadhekken. Een nieuwe wet geeft de autoriteiten het recht om een vers opgepakte illegale immigrant gedurende drie jaar in zo'n centrum vast te houden. Het idee daarbij is dat de immigrant het daar zo naar vindt, dat hij uit vrije wil terug gaat naar zijn land van oorsprong – met enige hulp van de Israëlische autoriteiten.
De elektronische muur tussen Egypte en Israël lijkt aardig te werken en het aantal infiltranten schijnt op die manier flink terug te lopen. Het Hooggerechtshof van Israël heeft zojuist besloten dat de wet die toestaat dat infiltranten eigenlijk zonder vorm van proces voor een periode van drie jaar vastgehouden kunnen worden, onrechtmatig en immoreel is. Deze beslissing strekt de Israëlische rechtspraak tot eer, naar mijn mening. Juist ons volk zou open moeten staan voor het leed van een vluchteling. Waren wij niet eens allen vluchtelingen? Er zijn wel protesten tegen dit arrest geuit, allereerst door de Joodse bewoners van Zuid-Tel Aviv, die het meeste te maken hebben met de inderdaad moeilijke toestanden in hun buurt. Ook de regering houdt er niet van op de vingers getikt te worden en zal haar best doen toch haar zin te krijgen, met behulp van andere wetgeving of welke listige oplossing dan ook.
Wat een meesterzet van Poetin. Zand in ieders ogen gestrooid en er zullen eindeloze palavers en obstructies volgen. Maar de rust is weergekeerd, tot de volgende crisis. En Assad kan voortgaan met zijn oorlog, als hij maar geen gifgas gebruikt. Daarzonder gaat het ook niet slecht.
