Mijn computer heeft een beter geheugen dan ik. Toen ik deze column BDS wilde noemen, antwoordde hij brutaal: "Sukkel, die titel heb je twee jaar geleden al gebruikt. Bedenk maar wat anders!" Dus herlas ik weer eens wat ik toen schreef, en het trof mij als geheel nieuw, en wat een aardig stukje was het! Zo.

Nu terug naar af. Mijn mening over het nut van de boycot is vrij negatief. Ik denk dat de Israëlische economie er niet van schrikt als de politiek geëngageerde Europeaan wat minder ‘Joodse’ sinaasappeltjes koopt, en mogelijk komen die uiteindelijk van de bezette gebieden en zijn ze geplukt door onderbetaalde Palestijnse arbeiders die zo hun schamele brood verdienen. Ik ga ook hier verder niet op in.

Hoe kunnen de Europeanen Israël wel te pakken nemen? Door ze te raken in onze nationale eer, die veel belangrijker en kwetsbaarder is dan onze stevige economie. En waar zit dan die zachte onderbuik? Bij het komende Eurovisie Songfestival natuurlijk. Als geen van de Europese landen meedoen, wordt het een totale afgang. Er moet dan wél heel duidelijk worden gezegd dat dit wapen wordt gebruikt tegen de uitzichtloze bezetting bij een buurvolk.

Dat gaat niet vanzelf – daar moet van onderop aan worden gewerkt.