Dit zijn roerige tijden. Mijn vingers jeuken om mijn duit in het zakje te doen inzake de uitspraak van president Trump. Hij zaait meer onrust dan dat hij daarmee iets verder komt. Ik heb in mijn onschuld al die jaren gedacht dat Jeruzalem de hoofdstad van Israël is, en de Palestijnen weten dat natuurlijk ook al lang. Geen nieuwe intifada waard.
Wat ons nog minder opvrolijkt, is hoe onze leiders zich de een na de ander ontpoppen als schurken. Mooi dat er daartegen ijverig wordt gedemonstreerd. Ik ben een beetje moe van demonstraties en juich het toe voor de televisie.
Het gewone werk gaat door. Het werk dat ik van nabij ken, zoals Physicians for Human Rights en MachsomWatch. Maar ook dat van anderen, van wie ik één onder jullie aandacht wil brengen: Amos Gvirts, die al enkele jaren rapporteert onder de banier Don't say we didn’t know.
Zijn korte berichten gaan over onrecht en pesterijen die de Palestijnen dagelijks ondergaan. Dit is bericht 580, maar er is meer is te vinden. U kunt zich aanmelden.
Een voorbeeld: "On Monday, December 4, 2017, MachsomWatch activists came to monitor Falamiya North Checkpoint that separates Palestinians farmers from their lands across the Separation Barrier, near Jayyous village. Two minutes before the checkpoint's closing time, a Palestinian farmer arrived with his tractor. An Israeli military policewoman present closed the gate in his face, saying he should learn a lesson and not arrive at the last moment. For another five minutes she proceeded to explain why she wouldn't let him through…" En nog een: "On Wednesday, December 6, 2017, Israeli government agents escorted by police demolished the Negev Bedouin village of Al Arakib yet again."
We zijn er allemaal van overtuigd dat grenscontrole voorbij de Groene Lijn nog wel een tijd noodzakelijk zal blijken, maar de vraag is hoe die moet worden uitgevoerd. Correct of in een sfeer van machtswellust?
Nog even iets aardigs over MachsomWatch. Een kennis van ons toerde door Israël en maakte een tocht mee van de dames van MachsomWatch. Ze is van beroep edelsmid, en ze was zo onder de indruk van het werk dat deze onvermoeibare vrouwen doen bij de controleposten dat ze van het logo van MW een paar broches maakte die ze aan ons gaf. Ze gaat nu meer van die broches aanbieden aan de dames – ik noem ze grootmoedertjes – die al jaren zo trouw dit werk doen, ter aanmoediging en ondersteuning. Wat een leuk idee.
