Enkele actuele punten. Het Israëlische Hooggerechtshof heeft bepaald dat het onder dwang voeden van hongerstakers onder bepaalde omstandigheden geoorloofd is, en niet kan worden gezien als anticonstitutioneel. De Israëlische artsenorganisatie IMA roept haar leden op te zijner tijd niet mee te werken aan deze activiteiten. De IMA, niet bekend om haar linkse politieke neigingen, staat hierbij op één lijn met Physicians for Human Rights.

Ik heb mijn twijfels over de rol van de arts inzake ‘force feeding’ al eens eerder geuit; ik ga er van uit dat de hongerstaker een politiek doel wil bereiken en dat hij geen zelfmoordenaar is. Dat hij veel liever zou blijven leven als zijn wensen werden ingewilligd. Dit voert dus tot een veel bredere discussie over de totale hulpeloosheid van Palestijnen vis-à-vis de eindeloze en uitzichtloze gevangenschap bij administratieve hechtenis, waarbij geen beschuldiging bekend wordt gemaakt en er dus ook geen verweer mogelijk is. Als we een eind maken aan die onaanvaardbare situatie, zal er veel minder aanleiding zijn tot hongerstakingen.

Een groot deel van de wereld kijkt met afgrijzen naar de wreedheden van de extreme islam. Ik vroeg me af, met vele anderen, waar de stemmen bleven van de gematigde mohammedanen. Die zijn er wel geweest, maar ze zijn niet duidelijk gehoord.

Yehuda Bauer, expert op het gebied van de Sjoa, schrijft in de online versie van The Jewish Chronicle, van 7 september 2016: “In January of this year, in Marrakesh, there was a meeting of several hundred Muslim clerics, in order to distance themselves from radical Islam. They published a declaration, with the aid of a Catholic bishop and two Jewish rabbis. Did you read about it in any European paper, in any Israeli paper? Not a word.”

Op 23 september hield de organisatie Sabeel, die sinds kort samengaat met Kairos, een bijeenkomst in de lutherse kerk in Utrecht. Sabeel komt op voor de belangen van de christelijke Palestijnen, die een minderheid vormen in de zee van mohammedaanse Arabieren en het vaak niet zo gemakkelijk hebben. De organisatie staat duidelijk kritisch tegenover Israël. Het is niet altijd aangenaam dat van ‘vreemden’ te horen, maar eerlijk gezegd niet onverdiend. Ik was uitgenodigd om mijn licht te laten schijnen over de houding van links Israël. Een van de anderen die was gevraagd zijn standpunt uiteen te zetten, was Omar Haramy, een christelijke Palestijn. Ook dat is voor ons, de ‘bezetters’, niet gemakkelijk om aan te horen, en natuurlijk niet nieuw. Er werd veel gezegd over hoop, maar niemand heeft een recept voor vrede.

Een andere lezing betrof de huidige stand van zaken met BDS in Nederland: wetgeving en uitvoering. Daar wordt al met al nogal lauw werk van gemaakt. Ten slotte kwam een dame aan het woord die zich fel uitte over de hardhandige behandeling van minderjarige Palestijnse stenengooiertjes door de Israëlische autoriteiten. Niet veel goeds. Twee van die kinderen werden uitgenodigd om in Nederland op scholen over hun ervaringen te komen vertellen. Welke indruk dit soort verhalen maakt, kun je je wel voorstellen!

De toehoorders bij Sabeel zijn zeker mensen vol goede wil, die niet alles toejuichen wat Israël doet op het vlak van de bezetting, die binnenkort al vijftig jaar duurt.

’s Avonds was er bij vrienden thuis nog een huiselijke bijeenkomst georganiseerd, eveneens over de politieke situatie, met zeer positieve gasten, die echter duidelijk hun kritiek hebben over hoe Israël afglijdt op een hellend vlak. De afkeer van de bezetting nam daar weer een centrale plaats in.