Het kan niet altijd naastenliefde zijn wat de klok slaat – soms moeten we het ook over geld hebben. Zoals jullie weten is PHR (Physicians for Human Rights) een humanitair-medische hulpverlener binnen Israël, voor gevangenen, vluchtelingen en Bedoeïenen, en geven wij ook medische hulp aan Palestijnen op de bezette Westelijke Jordaanoever, en als het even kan zelfs in de Gaza-strook. Mijn geliefde doktersorganisatie heeft niet weinig leden die ook een duidelijke politieke mening hebben, en die mening komt er op neer dat als we ons niet openbaar laten horen over onze twijfels over wat de regering doet op medisch gebied binnen Israël ten behoeve van de genoemde minderheidsgroepen, en inzake de onzalige bezetting, dan raken we niet aan de kern van de zaak.
Dit aspect van de activiteiten van PHR is de rechtse regering niet welgevallig, Als straf werd ons twee jaar geleden door de Israëlische belastingdienst de aftrekbaarheid van giften door Israëli's afgenomen. Jullie zullen begrijpen dat dit een financiële klap betekent voor een organisatie die op geen enkele steun van de overheid mag rekenen. Dit komt dan nog bij de onafgelaten pogingen om ook buitenlandse giften in een verraderlijk daglicht te stellen en onmogelijk te maken middels ondemocratische wetgeving.
Met grote moeite is het dezer dagen gelukt om die belastingaftrekbaarheid weer terug te krijgen, zonder dat we daarbij onze ziel aan de duivel hebben moeten verkopen. Humanitair heeft ditmaal gewonnen van dictatoriaal. De dreiging blijft natuurlijk boven ons hangen zolang deze rechtse, paranoïde regering aan de macht blijft.
Afgelopen zaterdag was ik op tournee in een alleraardigst dorp, Carawat Beni Chasan, waar de suikerziekte schrikbarend huishoudt. De lokale dokter is kennelijk nogal toegeeflijk voor zijn patiënten, want de suikerwaarden die wij tegenkwamen waren ongebruikelijk hoog, zelfs voor deze contreien. Ik stelde voor er nog maar eens heen te gaan, op een werkdag, en samen met de lokale dokter (die hier ook maar twee keer in de week een paar uurtjes zitting houdt) te proberen wat orde op zaken te stellen. Dat gaat over enkele weken gebeuren. Misschien kunnen we er verbetering in brengen.
Tenslotte: het gesol met de Palestijnse hongerstaker Mohammed Al-Qiq is niet te geloven. Zijn administratieve hechtenis is niet afgeblazen, alleen opgeschort. Al-Qiq neemt daar geen genoegen mee en staakt door tot hij vrij is, met absoluut levensgevaar. Hij heeft verzocht overgeplaatst te worden naar een Palestijns ziekenhuis in Ramallah. Nee, dat mag niet, de Israëlische Hoge Raad is bereid hem toe te staan opgenomen te worden in het Mukassed Ziekenhuis in Jeruzalem. Tot op dit moment staan de zaken stil. En de klok tikt.
