Het was weer zover, zaterdagochtend, om met mijn dokters onze Palestijnse oosterburen te bezoeken. Eerst zou er een Nederlandse journalist mee gaan, maar die had op het laatste moment af laten weten omdat juist die dag in Ramallah feestelijk de vaccinaties op de Westelijke Jordaanoever (WJO) zouden beginnen. Wel mondjesmaat, toch beter dan niets. Daar wilde het Nederlandse nieuws bij zijn. Dus dat reisje met mij komt een volgende keer.
In Israël was de lockdown nog niet over, maar wij krijgen altijd dispensatie omdat ons medische werk belangrijk wordt gevonden. Van onze verzamelplaats, het stadje Taibe in Israël, ging de reis naar het noorden van de WJO, naar een dorpje dat ook Taibe heet. Dat is minder toevallig dan het lijkt, want het woord betekent gewoon ‘goede plaats’, en het kan dus vaker gebeuren dat die naam wordt vergeven. Het is nogal een lange rit, omdat de wegen daar relatief smal zijn, en een trage vachtauto voor je kan je flink ophouden.
Onze coördinator, de onvervangbare Salah, was die nacht teruggekomen van een tweedaagse medische actie in de Gazastrook met zo’n zestien artsen (zoals ik al vaker vertelde: alleen Arabische Israëli's van onze organisatie Physicians for Human Rights mogen mee daar naartoe), waar hoofdzakelijk operaties worden uitgevoerd samen met Palestijnse collega's om hen de fijne kneepjes van het vak bij te brengen. Dit keer ging het om het vervangen van knieën en heupen; bedoeld om de noodzaak van verwijzingen naar Israël en naburige Arabische landen voor moeilijke operaties in te perken, want de benodigde toestemming wordt meer en meer geweigerd door de autoriteiten van Israël en Egypte. Dit laatste land heeft ook zijn tanden gezet in Hamas, en is bij medische noden steeds minder toeschietelijk met permits om zieken door te laten.
Een ander zeer waardevol geschenk van PHR voor het Shifa-ziekenhuis was een apparaat voor de gastro-enterologische afdeling, ter waarde van 200.000 Amerikaanse dollars. Het apparaat kan slimme operaties uitvoeren, en zo ook weer de noodzaak tot verwijzingen buiten de Gazastrook verminderen. De betreffende afdeling werd in die twee door onze experts, die een cursus hadden gevolgd in Duitsland, ingewerkt voor het gebruik van de nieuwe apparatuur. Ik vertel dit niet helemaal zonder reden; alles wat wij aan materiaal en apparatuur naar Gaza brengen komt uit giften, vaak van particulieren.
Aangekomen bij ons reisdoel, het 'andere' Taibe, kregen wij het gebruikelijke kopje Arabische koffie, en de speeches. Interessant is dat dit dorpje praktisch tegen Umm-el-Fahm in Israël aan ligt, en daar voor de onafhankelijkheidsoorlog zelfs deel van uit maakte. Families zijn door de toevallige scheidslijn bij de wapenstilstand nu al generaties van hun naaste familie gescheiden, en er is in die buurt geen grensovergang mogelijk. Een onaangename situatie, die eigenlijk ook geheel overbodig is. Als we ooit eens echt met elkaar gaan praten zou een minimale grenscorrectie zo'n impasse met enige goede wil ter plaatse op kunnen lossen.
Er waren opvallend weinig patiënten die dag, en dat verbaasde ons, want er is altijd nogal veel vraag naar onze diensten. Het bleek dat er in het gebied van Jenin een lockdown was vanwege corona, dus niet iedereen die dat zou willen, kon ons komen consulteren.
Na het medische werk zou ons de gebruikelijke maaltijd worden aangeboden in een restaurant in Jenin. Dat is usance geworden en onze Palestijnse gastheren zijn hier niet van af te brengen, ondanks onze pogingen dit deel gewoon over te slaan, want zo breed hebben ze het daar niet. Maar dat zou tegen de Arabische gastvrijheid zijn en het blijft dus een onwrikbare gewoonte. Ook hier speelde corona ons echter parten, want het restaurant was gesloten vanwege die plaatselijke lockdown. Gelukkig heeft het restaurant een enorme take away, die beroemd is om zijn kwaliteit; klanten komen daar dubbel parkeren voor hun bestellingen en tientallen staan er op straat te eten.
Onze Palestijnse gastheren, ook niet gek, besloten zich snel aan te passen aan de omstandigheden. Zo stonden wij, artsen, verpleegsters, apothekers, tolken, dus midden op straat in het centrum van Jenin onze hoemoes op te vegen met warme pita's, en daarna kregen we een forse shoarma in een enorme Irakese pita (die slappe lappen, weet je wel) met sla. Een beetje ongebruikelijk einde van onze werkdag, maar het was erg lekker.
