Zaterdagavond 19 december vond in Tel Aviv een demonstratie plaats die een antwoord moest geven op de steeds dreigender stemming in Israël, waar de democratie en de vredes- en mensenrechtenorganisaties door georganiseerd rechts stap voor stap zwarter worden gemaakt en afgeschilderd als verraders van Israël. Vooral Breaking the Silence wordt verguisd, zelfs door Bibi Netanjahoe. Sommige voormannen van deze organisatie zijn bedreigd, niet alleen door loslopende heethoofden, maar zelfs door fascistoïde organisaties als Im Tirtsu. Het is niet ondenkbaar dat dit weer verkeerd afloopt. De stemming van opruiing doet denken aan de periode voor de moord op Rabin. Zelfs president Rubi Rivlin, een overtuigde Likoednik, die het waagt ook de andere kant te proberen te begrijpen, wordt door deze lieden bevuild.
Vrede Nu, samen met andere vredesorganisaties, had een protestmars georganiseerd van Metsudat Ze'ev (het hoofdkwartier van Likoed in Tel Aviv) naar het Rabin-monument. Die keus was natuurlijk geen toeval en heeft diepe symbolische waarde. De opkomst leek mij nogal matig, omstreeks de tweeduizend man, hooguit drieduizend. Veel te weinig natuurlijk voor dit levensbelang van een democratisch Israël. Die route is een rustig half uurtje lopen. We liepen door drukke straten met overvolle cafés, waar het vrolijke Tel Avivse leven zijn bruisende gang ging. Dit alles onder, in mijn ogen, ongewoon scherpe politiebewaking, want er waren ook geluiden gehoord over tegendemonstraties en we hebben maar één misleid heethoofd nodig om ernstige gevolgen te krijgen. Inderdaad werd een kleine tegendemonstratie, met veel keppeltjes op, achter een stevig cordon van politieagenten verre van ons gehouden. Hun gedempte kreten kon ik niet verstaan, maar die voorspelden niet veel goeds.
Ik ontmoette natuurlijk weer veel gelijkgestemde zielen, vaak dezelfde van vorige demonstraties. Ik was blij dat ik er was, maar ik had ook wel weer duidelijk het gevoel van nutteloosheid van onze gebaren. Te weinig mensen kan het schelen wat er gebeurt, te weinig mensen zien dat dit mis gaat. Ligt er iemand wakker van ons gebaar? Ziet iemand het licht?
Ik, die al jaren eigenlijk niet droom, of tenminste geen enkele droom onthoud, had deze nacht een droom die ik op een of andere manier direct verbonden zie met deze demonstratie. Ik ben niet knap genoeg om hem te duiden, maar ik vond hem zeer relevant:
Ik bevind mij in een enorm gebouw, een kerk denk ik, misschien wel de Sint Pieter in Rome. De kerk is vol met kardinalen, bisschoppen en prelaten, allemaal in het wit, met mijters op. Ik sta nogal vooraan, maar ben gewoon netjes gekleed, niet in het wit.
De persoon die voorgaat in het gebed, naar ik aanneem de paus zelf, ook in het wit, staat helemaal alleen hoog boven ons, naast een altaar met daarin 32 of 52 hokjes, dat kan ik niet goed zien. Hij bidt een prachtig gebed, waarvan ik de woorden niet kan verstaan, op een prachtige melodie die in mijn oren lijkt op ons 'Awienoe Malkenoe' (onze Vader, onze Heer) dat gezongen wordt bij het Ne'ielah-gebed (Slotgebed) op Jom Kipoer (Grote Verzoendag). Ja, je sleept erbij wat je kent, nietwaar? De 'Heilige Vader', daarboven helemaal alleen, zingt die prachtige wijs, en moet van tijd tot tijd echt huilen. Na elke strofe doet hij een wit tabletje (of is het de heilige hostie?) in een volgend hokje, en gaat dan weer door. Het is prachtig en veel mensen in de kerk zijn diep ontroerd. Ik ook.
Ik ben daar zeker geen indringer, want 'de paus' heeft mij voor de dienst ingefluisterd dat hij radeloos is, omdat aan het eind van zijn gebed, als hij bij hokje 32 of 52 is aangekomen, hij een vriend of een vertrouwensman moet noemen, die hem eventueel te zijner tijd kan opvolgen, en hij weet tot dit moment niet wat hij moet doen. Ik ben niet de persoon om hem raad te geven. Dat is de droom.
Ik word diep ontroerd uit mijn droom wakker en kan de slaap niet meer vatten. Dan schrijf ik dit verslag.
