'Moge je interessante tijden meemaken' is een vervloeking, verpakt in een vriendelijke wens. We mogen recentelijk niet klagen: onaangename spanningen te over. Eerst de weerzinwekkende moord op drie studenten van een jesjiva in Gush Etzion, die ons achttien dagen in spanning hield tot de tragische ontknoping. Daarna de golf van haat die door Israël waarde - mede opgehitst door vooraanstaande politici - die uitmondde in een vreselijke mishandeling en moord op een Arabisch jongetje uit Shoeafat bij Jeruzalem, en nog veel andere uitingen van haat tegen Arabieren van een niet gering deel van de Joodse bevolking. En de daaropvolgende escalatie met Hamas in de Gaza-strook die ons kennelijk naar de rand van een nieuwe, pijnlijke en onnodige confrontatie leidt.
Juist in deze bewogen dagen vindt de Israel Conference on Peace plaats, georganiseerd door Ha’aretz, de enige leesbare krant in Israël, in een mooi hotel in Zuid-Tel Aviv. Dit laatste detail is van belang voor de rest van mijn verhaal. Dus op dinsdag togen Annelien en ik naar die conferentie, waar we tegen de achthonderd gelijkgestemde zielen ontmoetten om samen onze wens naar vrede te versterken, en steun te vinden van gerespecteerde journalisten en politici. Ik verwachtte een grandioze peptalk en in die verwachting werd ik niet teleurgesteld. In zekere zin is dat prettig, maar je hoort ook weinig nieuws op die manier. De deelnemende politici, uit de aard der zaak in de oppositie, hielden nauwelijks verkapte verkiezingsspeeches in de hoop dat Netanjahoe binnenkort geen regering meer heeft nu Lieberman politiek wil echtscheiden.
Toch hadden de organisatoren ook verrassingen in petto en werd het pas echt aardig toen er ook bekende tegenstanders, ofwel rechtse hardliners, uitgenodigd bleken. De eerste van die serie was minister van Economische Zaken Naftali Bennett, een uiterst rechtse politicus die vervuld is van de Groot-Israël gedachte en heel tevreden is met de huidige toestand waarbij de Palestijnen op de Westelijke Jordaanoever onderdrukt worden. Er werd naar het podium gefloten en gejoeld bij zijn optreden, en het spreken werd hem zeer moeilijk gemaakt door onophoudelijke kreten en interrupties uit de zaal. Ik ben hier niet over te spreken; hoewel ik het in niets met de man eens ben, moet je ook een tegenstander kunnen aanhoren. Daarenboven heb ik ook wel enige bewondering voor hem; hij wist precies waar hij zich in begaf, en hij liet onverstoorbaar zijn credo horen. Wat een doordouwer.
Een volgende rechtse politicus, Dani Dayan, voormalig voorzitter van de Raad van kolonisten in Judea en Samaria (dus je begrijpt waar de wind vandaan komt), deed het veel slimmer. Hoewel zijn onverteerbare ideeën niet onderdoen voor die van Bennett, kon hij daardoor op een rustiger zaal rekenen. Pijnlijk werd de zaak bij een panel waarvoor Sayed Kashua was uitgenodigd. Voor de minder ingewijden: Kashua is een Arabische Israëli die zo langzamerhand zeker in Israël, maar ook verder over de hele wereld, bekend is door zijn geestige columns over de problematiek van het Arabier-zijn in Israël. Zijn verhalen zijn ook in het Nederlands vertaald. In dit panel bleek ook een kolonist uit Ofra, in bezet gebied, zitting te hebben, die op ongegeneerde manier opgaf over zijn rechten op het Heilige Land en zich laatdunkend uitliet over Arabieren. Ook hier geschreeuw en interrupties. Zonder een woord te zeggen, stond Kashua op en verliet de conferentiezaal. In plaats van de kolonist tot de orde te roepen of het panel af te breken, trad de leidster van het panel niet erg flink op bij dit zeer onaangename incident, en liet ze de zaken maar zo'n beetje lopen. De kolonist kon rustig zijn onverteerbare betoog af maken, hoewel ook hier veel tegenwerpingen uit de zaal geroepen werden. De situatie werd 'gered' door de Hamas, die op dit moment suprème een raket had afgeschoten naar Tel Aviv. Wij moesten wegens luchtalarm ijlings met ons vele honderden de zaal verlaten en voor tenminste een ruim kwartier naar de schuilkelder verhuizen voor we verder konden gaan met het volgende programmapunt.
Al met al een lange dag van elf uur continu gepraat aanhoren, met enkele onderbrekingen. Veel deelnemers aan de conferentie geloofden het wel, het was al laat, zij gingen bij het veilig-signaal liever naar huis.
Ikzelf kwam een beetje beduusd thuis. Los van de nare periode die we nu doormaken, was ik helemaal niet zo vol vertrouwen dat de vrede voor de deur staat. De kloof is zo diep, ook met de 'gemakkelijke' Fatah, dat ik het niet zo gauw zie gebeuren allemaal. Later op de avond hoorden wij een niet geringe knal en bleek er door het Iron Dome-afweersysteem in de buurt van Tel Aviv een raket afgeschoten te zijn. Geen prettige gedachte.
