Wanneer je je subversief opstelt, zoals ik twee weken geleden deed, leer je de leden van je groep weer eens op een andere manier kennen. Mijn afwijkende mening is me hier niet in dank afgenomen, en niet weinig reacties kwamen er binnen. De teneur van de kritiek is: het bevuilen van eigen nest. Mijn wederwoord is dat het nest al is bevuild door onze grote voormannen en leiders – er valt niets meer te bevuilen. De reacties variëren van: “Haal mij maar van je verspreidingslijst af” en: “Het heeft geen zin” tot: “heulen met de vijand.”
Ik ga er van uit dat voor onjuiste en onmenselijke toestanden ook grove en mogelijk pijnlijke anti-maatregels moeten worden getroffen. Want al die vriendelijke protesten hebben al duidelijk bewezen niets uit te halen bij onze politici, die het hier sinds jaren voor het zeggen hebben. Gelukkig worden ze wel zenuwachtig wanneer ze het begrip BDS horen, en ze trekken fel van leer tegen het verschijnsel, maar ze nemen er niets van mee in de zin van een koerswijziging.
Gelukkig sta ik niet alleen in mijn politieke mening. Professor David Harel, van het Weizmann Instituut, hield in dezelfde dagen dat ik mijn column verspreidde een lezing voor de Hebreeuwse Universiteit, waar ook hij met het idee kwam door weigering van de Europeanen om deel te nemen aan het Eurovisie Songfestival een duidelijk signaal te geven aan onze regering dat we niet verder moeten gaan met de onderdrukking van de Palestijnen. Zijn lezing, in het Ivriet, werd gepubliceerd in het tijdschrift Academia. Dat gaf een goed gevoel.
Daarnaast werd ik gewezen op een actie van de Palestijnen in dezelfde richting.
Eén reactie trof mij als nogal vergaand. In een mededeling aan de voorzitter van een bestuur waar ik ook zitting in heb, niet aan mij persoonlijk, verkondigde een van onze ‘landsmannen’ dat iemand die politiek zo links georiënteerd is als ik nu eenmaal ben, niet de gemeenschap van (ex)-Nederlanders in Israël kan dienen. Dat was voor mij een primeur. Bij zo'n gelegenheid moet ik altijd denken aan de levensvraag van mijn vader, die zich bij dit soort problematiek afvroeg of de persoon in kwestie “meer dom dan slecht is, of meer slecht dan dom.” Deze vraag is toepasselijk in veel situaties.
Juist van de doelgroep, vrienden en kennissen in Europa, kwamen er iets positievere reacties, maar ook daar speelt dat het mogelijk allemaal geen zin heeft; een zekere moedeloosheid.
Ik meen dat het toch moet worden geprobeerd.
May you live in interesting times.
