Wat is momenteel belangrijker in de Israëlische discussie over prioriteiten? Enerzijds, de gijzelaars allemaal terug, en wel zo snel mogelijk, en dat zal in onderhandeling met Hamas moeten gebeuren of, anderzijds, het totaal militair uitroeien van Hamas? Liefst natuurlijk allebei, maar het zal de onbevooroordeelde lezer duidelijk zijn dat die doeleinden moeilijk te combineren vallen.
Netanjahoe gaat heel rechtlijnig voor het continueren van de oorlog tegen Hamas. Dat kan nog maanden duren en heeft ook een ‘voordeel’, namelijk dat de farce van het proces tegen hem, dat al maandenlang is stilgelegd, zich zeer koest zal blijven houden.
Daartegenover staan de familieleden van de gijzelaars, die menen dat er acuut levensgevaar dreigt voor hun gevangen familieleden, en dat de eerste prioriteit de onderhandeling over hun vrijlating moet zijn, ongeacht de prijs. De gijzelaars zitten gevangen in minimale groepjes bij particuliere voorstanders van Hamas, en zullen moeilijk in één klap te bevrijden zijn. Helaas zijn dit onverenigbare doelstellingen.
Ik moest trouwens even slikken toen ik kort geleden een rondschrijven kreeg van mijn geliefde dokters, Physicians for Human Rights, dat Israël moet worden aangeklaagd voor misdaden tegen de menselijkheid in Gaza bij het Internationale Gerechtshof in Den Haag. Kalm aan broeders, wat een nobele inborst (wij noemen dat hier: jefee nefesj)! Maar alles op zijn tijd.
Bij het schrijven van mijn column vorige week ‘Vroede vaderen’, over de nieuwe wet aangaande leraren met een eigen mening, vroeg ik ook hoe mijn Israëlische schoonzoon Amit Gal, die al jaren leraar is aan de antroposofische school in Hod Hasharon, over dit alles denkt. Hij is zeer politiek betrokken en is meer dan eens op demonstraties van links in Tel Aviv gesignaleerd. Hierbij zijn mening:
“In his book Story of a German. The memories 1914 – 1933 Sebastian Haffner writes about the moment when he failed to resist the Nazi takeover of the public sphere in Germany. That was a precise moment, distilled, very specific, where instead of calling out “hey, you are exaggerating” when that was still possible, he bowed his head and considered to wait until the madness passed. (Soon after he left Germany for Great Britain and from there kept condemning Nazism in all his publications, note EK)
I won’t go into the story of the event right now (highly recommended to read for yourself), just saying that since I encountered it, I ask myself continuously if I would recognize that moment, when it comes towards me, here and now, in Israel of our own time.
Two weeks ago a law was passed (in the Knesset) in its first reading, that allows the Minister of Education to incriminate a teacher on the grounds of supporting terrorism, at his own discretion, without the necessity of any hearing procedure, legal opinion, the need to justify the decision or the ability to appeal. Thus, our esteemed minister can get up in the morning, and send a teacher, who sent an email-post that contains the words “Gaza” and “children”, for instance, or even if he put on a green cap, God forbid! “Don’t worry”, my colleagues say, “this law is intended for use only against Arab teachers, who work in very specific schools. You have nothing to worry.” And thus, I find two reasons at least, to worry; one is based on the famous quote: “… First they came for the socialists, and I did not speak out, etc., etc.”
It is clear to me that silence in the face of this clearly fascist act, is very dangerous in our present situation, even if the law does not threaten me, for the moment. The second reason is that since this law is being considered, I find myself thinking twice, and even thrice, before I write anything or take part in a critical text. “Who knows, maybe now nothing will happen, but in the future somebody will leaf back in my texts, and then … maybe better to abstain now.” This very hesitation is very dangerous in my opinion, and proves that their way of action already works! Even though no immediate danger is present.
It seems that that moment, when I have to get up and do something, because after that it will no longer be possible … well … has arrived.”
Amit Gal
