Het is dezer dagen 19 jaar geleden dat Jitschak Rabin werd vermoord. Dit wordt in Israël trouw herdacht op het Rabinplein in Tel Aviv, waar de moord plaatsvond. Het is geen teken van de kracht van links dat deze ceremonie eigenlijk al jaren een soort algemeen bezit is geworden, een boodschap over de gevaren van intolerantie, waar bijna alle politieke richtingen aan deel kunnen nemen, inclusief de zittende regering, en daardoor eerder een gemeenplaats wordt dan een brandende opdracht om de vrede na te jagen. Want kalm aan, nietwaar?
Dit jaar viel de herdenking zelfs in tweeën uiteen, de eerste herdenking op 1 november, en de tweede op 8 november, op verschillende zaterdagavonden op hetzelfde plein. Die eerste was gericht op het vredesproces. De hoofdspreker was Shimon Peres, nu 91 jaar oud. Die heeft zijn rol gespeeld, en is geen rolmodel voor een nieuwe generatie. Er wordt ons voorgehouden dat de hoop op vrede ons ontstolen is door de moordenaar van Rabin. Dat is wel heel defaitistisch. En wij betreuren daarbij dat de politieke stilstand gecontinueerd wordt door de huidige regeringen. Maar dit klagelijke gedoe leidt eigenlijk tot niets – laten we zorgen dat er nieuwe hoop groeit met nieuwe leiders, met politieke actie en een frisse regering met een visie voor een betere toekomst.
De tweede herdenking was georganiseerd door jeugdbewegingen, met het accent op democratie en tolerantie. Ook veilig materiaal. Hier sprak de nieuwe president van Israël, Ruby Rivlin. Ook de meer behoudende jeugd van Bne Akiva kon zich daarin vinden. Er wordt op geen teen getrapt. De duidelijke boodschap van Rabin wordt afgezwakt en verwaterd zodat iedereen zich thuis voelt, en toch konden de twee organisatoren van de twee herdenkingen het in dit lauwe sopje niet met elkaar eens worden! De tweede bijeenkomst was beter bezocht dan de eerste. Er werd gesproken over tienduizenden demonstranten.
Dit is trouwens niet het eerste jaar dat er twee herdenkingen worden gehouden wegens onenigheid in het vredeskamp.
Rabin was duidelijk op weg met een doel voor ogen. Dat doel moeten we weer terug vinden. Ook als dat een beetje buiten de consensus ligt.
Geheel uit het nieuws blijft dat de 35-jarige Ra'ad Moessa al ruim vijftig dagen opnieuw in hongerstaking is. Hij is opgenomen in het Barzilai-ziekenhuis in Asjkelon en verkeert in zorgwekkende toestand. Physicians for Human Rights probeert hem terzijde te staan. Deze zelfde persoon had al eerder een langdurige hongerstaking afgebroken op grond van beloften van de autoriteiten dat zijn administratieve detentie, waartegen hij protesteerde, zou worden opgeheven. Die beloften zijn niet nagekomen en er bleef hem niets over dan opnieuw te beginnen. Hierover verschijnt geen woord in onze pers, zelfs niet in Ha'aretz.
Ik herinner de lezer er aan dat tegen administratieve hechtenis geen verdediging mogelijk is omdat de verdenkingen en beschuldigingen geheim worden gehouden, uit landsbelang uiteraard. Het is een onafwasbaar stigma dat je blijft achtervolgen.
