Het bericht over een initiatief van de kibboetsbeweging, zoals gemeld door Gush Shalom, deed ons goed; het gaat over een plan om duizend Afrikaanse vluchtelingenfamilies in kleine groepjes op te nemen in de kibboetsiem die over het hele land verspreid zijn. Op die manier wordt de druk op zuid Tel Aviv verlicht en tevens de mogelijkheid geschapen voor de vluchtelingen ergens een tehuis te vinden. Als grotere en kleinere steden dit voorbeeld volgen, kan ons vluchtelingenprobleem binnen enkele maanden worden opgelost, zonder draconische, inhumane stappen zoals deporatie.
Een ander lichtpunt is dat een orgaan van hoger beroep heeft bepaald dat mensen wier asielaanvragen onnodig langdurig op de verschillende bureaus bleven liggen – dat wil zeggen langer dan een jaar – recht krijg op residency in Israël, met alles wat daarbij hoort, zoals werkvergunning, ziekenfonds, identiteitspapieren, et cetera.
Zelfs het Hooggerechtshof drukte zijn bezorgdheid uit over de weigering van het 'gastland' Rwanda om te erkennen dat er een overeenkomst met Israël bestaat, en meent dat de uitzetting van vluchtelingen daarheen onder die omstandigheden problematisch is.
In een artikel in Ha'aretz werd Yad Vashem aangemoedigd zijn stem te laten horen – zoals vele Sjoa-overlevenden al hebben gedaan – over de plannen van de regering met de Afrikaanse vluchtelingen. Tot nu toe klonken er zeer lauwe geluidjes.
We zijn er nog niet – de dreiging van deportatie is niet officieel ingetrokken. Onze regering heeft met ernstiger problemen te kampen.
Sommige lezers vroegen hoe ze kunnen helpen Israël af te brengen van het onzalige plan Afrikaanse vluchtelingen te deporteren. Ik dacht dat alles in het Hebreeuws verliep, maar uiteindelijk vond ik een site in het Engels waar je je hart kunt luchten en protesteren. Gedeeltelijk gaf ik dat al door. Kijk vooral ook of er in Nederland iets gebeurt in die richting.
En nu we het toch over vluchtelingen hebben – een heel ander soort en ook een ander probleem. Ik was afgelopen sjabbat met mijn dokters in het vluchtelingenkamp Aksar, dichtbij Nabloes. Armoede, wanorde, en medische verzorging op een zeer laag niveau. Een deel van mijn patiënten kan geen sticks bekostigen voor hun bloedsuikermetertjes, en hun ziekenfonds doet daar ook niet (meer?) aan; dit alles met soms zeer ernstige gevolgen. Een jongetje van zes jaar moest ik acuut naar het lokale ziekenhuis sturen vanwege extreem hoge bloedsuikerwaarden. En dan maar hopen dat ze er daar iets van begrijpen.
We gaan in het kader van PHR proberen de toestand iets op te verbeteren, tenminste met wat betere voorlichting, door enkele bezoeken bij de lokale diabetesspecialist en bij degenen die verantwoordelijk zijn op mijn vakgebied. Dat moet eerst op diplomatieke manier aangezwengeld worden door onze onvolprezen coördinator Salah. En ik heb mij opgegeven als vrijwilliger voor een paar didactische bezoekjes. Dat moet zeer voorzichtig, want de tenen zijn lang. Gelukkig heb ik daar ruime ervaring mee. Hopelijk gaat er een Israëlisch-Arabische verpleegster/diabetes voorlichter mee.
Een gesprek met een van de bewoners, die uitstekend Hebreeuws sprak, ging over de moeilijkheden van de kampbewoners, die eigenlijk door iedereen met de nek worden aangezien. Ook de moeizame relaties tussen Palestijnen en vluchtelingen kwam aan de orde; het valt flink tegen met de broederschap en de solidariteit van de Arabieren. Zolang het theoretisch blijft, schreeuwt iedereen hard over het onrecht dat de vluchtelingen destijds is aangedaan, maar als het op daden en vriendelijkheid aankomt, geeft niemand thuis. Zo worden huwelijken tussen de twee groepen als mesalliances gezien.
Klinkt bekend van vroeger?
