Het is dezer dagen bijna onvermijdelijk om je ernstige zorgen te maken over nieuwe oorlogen in deze roerige streken. Het klaarmaken van de schuilkelders in het noorden is vast een verstandige maatregel bij dit wapengekletter.
Ik heb weinig te zeggen over de merites van de overeenkomst met Iran, en ik neem aan dat we worden belazerd waar we bij staan. Ook het opstoken van alle vuurtjes in onze licht ontvlambare buurt door de Iraniërs draagt niet bij tot de wereldvrede.
Het probleem is dat ik de motieven van Netanjahoe niet vertrouw. Als het juridische vuur hem na aan de schenen wordt gelegd, dan is een oorlogje altijd een effectieve uitweg. Bij dreiging kan onze leider toch niet zomaar van het toneel worden geveegd. Wie zal ons redden uit dit existentiële gevaar? Alleen de onmisbare Bibi!
Verdere, diepe analyses laat ik over aan Salomon Bouman.
In schril contrast met de opgewonden en oorlogszuchtige televisie-uitzending van president Trump en onze commentatoren speelde zich op het grasveld van het gemeenteclubhuis vlak in onze buurt een vredig toneel af. In het kader van zeventig jaar Israël vieringen kregen we een openluchtconcert van zeventig jaar bekende liederen in het Ivriet, die ons in die tijd hebben begeleid. Een groot publiek zat stil en aandachtig te luisteren, zong mee, klapte mee, terwijl kinderen rondrenden met glaasjes limonade, en volwassenen genoten van koffie of wijn.
