Het leek zo’n idyllisch verhaal. Rahieq, een mooi maar arm meisje van 18 jaar uit een dorp dichtbij Nabloes werd in de lente van 2016 uitgehuwelijkt aan een rijke Arabische Amerikaan in Californië. Rahieqs vader is een eenvoudige bouwvakker. De toekomst van zijn dochter zag er rooskleurig uit met een gearrangeerd huwelijk en een rijke partner. De echtgenoot is vijftien jaar ouder dan Rahieq, maar dat is niet ongebruikelijk. Aanvankelijk leek alles gezellig en ook de huwelijksreis verliep zonder storingen. Kort daarna begon de ellende. Rahieq, die het vrije Amerikaanse leven zag, wilde daar aan deelnemen. De echtgenoot was daar niet over te spreken. Verder bleek hij sterk aan drugs verslaafd te zijn en was hij agressief tegenover zijn nieuwe vrouw.
In augustus keerde Rahieq terug naar haar ouderlijk huis om het huwelijk van een van haar broers bij te wonen. De moeder zag dat zij blauwe plekken had over haar hele lichaam. Binnen de kortste keren bekende Rahieq aan haar moeder dat ze niet terug wilde naar haar echtgenoot in Amerika. In een telefoongesprek tussen de moeder van Rahieq en de schoonouders ontkenden die laatsten alles en werd Rahieq hysterisch genoemd. In haar ouderlijk huis blijven was geen optie. In een ordentelijke maatschapij hoort een vrouw bij haar man.
Rahieq zag geen uitweg uit haar problemen. De terugreis naar Amerika was geboekt.
Enkele dagen voor haar geplande vertrek nam Rahieq, net 19 jaar geworden, een taxi naar de Tapoeach controlepost, gewapend met een mes. Haar theatrale aanval op een soldaat daar ter plaatse werd meteen op de meest brute manier afgestraft. We zijn wel gretig ingegaan op haar verlangen om als martelaar om te komen.
Met dertig kogels.
De echtgenoot en de schoonouders van Rahieq hebben tot nu toe geen enkel contact opgenomen met de rouwende ouders. Die mooie naam betekent trouwens ‘nectar’ – wrang, niet?
De gegevens voor deze column zijn ontleend aan een artikel van Gideon Levy uit Ha’aretz. Dit is niet het eerste geval dat zo is gelopen.
