Ik heb het altijd een beetje moeilijk met die vertrouwen-bouwende gestes, die onveranderlijk van Israël worden gevraagd voor elk begin van onderhandelingen. Daar worden ervaren moordenaars teruggestort in de pool van terroristen of vrijheidsstrijders, hoe je het noemen wilt. Weliswaar zijn die ook weer enkele jaartjes ouder, maar of ze gelouterd zijn in de Israëlische gevangenis, betwijfel ik. En wat wordt er gedaan voor mijn vertrouwen? Ik zou ook best eens officieel iets aardigs willen horen van de andere kant, zo! Jazeker, wij zijn de sterkste partij, en het past ons large te zijn. Maar in mijn ogen is dit de verkeerde geste. Ik ben er voor om algemene amnestie te verlenen als we echt goed op weg zijn of aan het eind van de rit – het is nu nog een beetje vroeg. Met mijn boerenverstand lijkt het me redelijker om op te houden met het uitbreiden van bestaande nederzettingen, laat staan nieuwe settlements op te zetten. Dat is een duidelijk gebaar. Too simple, nietwaar? Daarenboven nemen we nu met de ene hand wat we geven met de andere.
Afgelopen zaterdag was ik met mijn dokters in een dorp, Ein Elbieda, ver noordelijk in de Jordaanvallei, bijna tegen de Groene Lijn met Israël. Dat dorp wordt ook liever weggekeken door de planners van een raszuiver Israël, net zoals Makhoul, dat nu de facto niet meer bestaat en waar ik een paar weken geleden over rapporteerde. Het gebrek aan belangstelling van de gemiddelde Israëli in wat er gebeurt met en onder de bezetting is werkelijk schrijnend. De autoriteiten en de Israëlische pers spelen hierin lelijk mee. Amira Hass, een zeer felle journaliste, met het hart op de goede plaats, schreef over dit onderwerp een zin die ik jullie niet wil onthouden: "The officials must have decided that everything should be done to respect the public's desire not to know."
Na mijn rapportage over de ambulances in Qalandia, die ik ook stuurde aan de Israel Medical Association, kreeg ik een vriendelijk antwoord van de voorzitter van de IMA dat ze voorstanders zijn van correcte behandeling van Palestijnse zieken, en daarover contacten onderhouden met het leger. Hij stelde wel dat de IMA als medische organisatie geen politieke stelling neemt in het Palestijns-Israëlische geschil. Het Israëlische ministerie van Gezondheid reageerde tot nu toe niet.
Ik kan niet nalaten vanaf deze plaats onze minister van Buitenlandse Zaken Avigdor Lieberman te feliciteren met zijn vrijspraak en hem terug te verwelkomen in de rijen van onze bestuurders, na een gedwongen afwezigheid van enkele maanden. Schoon als een pasgeboren baby. Hij haastte zich ook naar de Klaagmuur om de Heer te danken voor Zijn genade. Hoe hebben we hem niet gemist met zijn scherpe uitspraken. Dit is het soort mensen van een kaliber dat we hard nodig hebben. Hij is het hele Israëlische juridische systeem te slim af geweest. Al jarenlang proberen ze deze sluwe vos te pakken en het wil maar niet lukken, de man laat eenvoudigweg geen sporen na. We kunnen veel van hem leren. Welcome back, Yvet.
