Ik ben aangekomen op een punt in mijn leven, waar ik in mijn stoutste fantasieën niet had gedacht ooit te komen. Het is niet dat ik mijn tachtigste verjaardag heb gevierd, of andere min of meer normale mijlpalen in mijn leven heb bereikt.

Het is een gebeurtenis die mij vervult met een mengeling van afgrijzen en ontzetting, en ik dacht dat ik dit in de eerste plaats zou moeten delen met mijn vrienden, en daarnaast met mijn trouwe lezers op de website van Joods Educatief Centrum Crescas.

Even een stap terug. Mijn verkozen land Israël heeft een probleem met vluchtelingen. Niet eens zo veel, ongeveer 40.000, wél zeer herkenbaar want met een zwarte huid. Wij zijn hier met 7.000.000 bewoners, en het absorberen van deze toeloop, zelfs als ze geen bonafide vluchtelingen zijn, maar gewoon werkzoekers die hun leven willen verbeteren, zou geen probleem moeten zijn. In het verleden hebben we miljoenen Joden opgenomen, neem alleen al de enorme golf van Russische immigranten.

Onze regering heeft besloten dat de huidige vluchtelingen ongewenst zijn en wil hen deporteren, hetzij naar hun land van oorsprong, hetzij naar buurlanden. Dat is geen goed idee, lees daarover mijn column op Crescas van een paar weken geleden. De kern van mijn afwijzende mening is dat onze regering denkt: zwart = zwart; dat is verre van juist. De berichten over Soedanezen en Eritreeërs die hen op deze weg van deportatie zijn voorgegaan zijn zeer negatief; er zijn ook doden gevallen.

Protesten van verschillende groepen binnen Israël, waaronder artsen, toneelspelers, Sjoa-overlevenden, hebben geen zichtbaar succes gehad. Ook bevriende landen hebben hun afkeer van deze maatregel kenbaar gemaakt.

Degenen die op de nominatie staan te worden gedeporteerd naar het land van hun keuze (land van oorsprong of een land in de buurt waarmee Israël een overeenkomst heeft gesloten), krijgen twee maanden voor de datum van vertrek de aankondiging.

Er is nu een beweging gestart om deze mensen op het uur U onder te laten duiken bij welwillende burgers. Wij hebben ons daarvoor opgegeven.

Ik moet hier verduidelijken dat ik persoonlijk mijn leven niet heb te danken aan de onderduik destijds, maar dat is hier nauwelijks relevant – we hebben genoeg vrienden bij wie dat wel het geval is; mijn vrouw kent het verschijnsel ‘onderduik’ van heel nabij.

En om dit mee te maken heb ik verkozen in het Heilige Land te wonen?