Ramadan is geen makkelijke periode voor gelovige Moslims. Er wordt gevast van zonsopgang tot zonsondergang, dat wil zeggen: totaal geen eten en geen drinken. Ik heb geleerd, door schade en schande, dat bij mijn Palestijnse suikerzieken hun hele metabolisme op zijn kop staat, zodanig dat ik niet meer met mijn dokters op tournee ga in die tijd. Het is moeilijk om goede medische aanwijzingen te geven bij een dieet dat veel zoetigheid bevat en bestaat uit twee gigantische maaltijden, één na het vallen van de nacht en één 's ochtends vroeg, voor het licht is, met allerlei verboden heerlijkheden. De suikerwaarden die we bij onze bezoeken in de Palestijnse dorpen gedurende de ochtend meten, zijn meestal ontstellend hoog, terwijl ze altijd al veel minder goed vallen dan ik in Israël kan verwachten. Mijn advies wat pillen betreft voor die maand, en zeker bij insuline-injecties, is: maak van de dag een nacht, en van de nacht een dag. Het leven van een suikerzieke is al verwarrend genoeg. Ik houd het eenvoudig, want na een maand moeten ze weer terug naar de oude routine.
Met de huidige uitbreiding van de islam over de wereld moest ik glimlachen toen ik las hoe moeilijk Moslims in Finland het hebben nu Ramadan in de zomer valt – hun vastendag is verschrikkelijk lang, en ze moeten 's nachts al dat schransen in een paar uurtjes passen.
Wat de politiek betreft, horen we opeens flinke tonen uit de mond van twee ex-ministers van defensie, Barak en Ya'alon. Ik vraag me dan altijd af waar zij waren met hun kritiek toen ze onder de plak zaten bij de nu opeens verguisde Netanjahoe. Ik had hetzelfde gevoel bij de prachtige film The Gate-Keepers, over de zes ex-hoofden van de Israëlische geheime dienst met hun waardevolle meningen, die zo menselijk overkwamen. En dan moet ik toch denken: waar waren jullie toen we jullie nodig hadden. Vrome praatjes, maar wel mosterd na de maaltijd.
De dreiging van de lelijke wet tegen de humanitaire NGO's is nog steeds niet geweken. Het meest bizarre element is dat vertegenwoordigers van deze specifieke NGO's bij al hun bezigheden in de Knesset een speciaal teken op moeten spelden, waarop staat: ‘mijn NGO wordt bekostigd door het buitenland’, dat zoveel betekent als: ik ben eigenlijk een verrader. Mijn associaties hierbij zijn wel zeer pijnlijk. Zien degenen die deze wet voorstellen niet waar ze mee bezig zijn?
