Onder de Palestijnen bevinden zich personen die zich al maanden tot jaren in administratieve hechtenis bevinden. Dat wil zeggen dat ze geen bezoek krijgen, meestal geen contact mogen maken met een advocaat, en zeker niet weten waarvoor ze vast zitten, want dat is staatsgeheim, begrijpt u. Dit is allemaal geheel en regle volgens het Israëlische recht dat op de bezette Westelijke Jordaanoever heerst, en ik gebruik het woord 'recht' met enige aarzeling. Ik neem aan dat sommige van die gevangenen niet voor niets in de gevangenis zitten, maar daarentegen zijn er niet weinigen die na maanden vrijgelaten worden, zonder aanklacht, zonder excuus, zonder schadevergoeding. Donder maar op, en geen woord, anders ga je weer de bak in.
De Palestijnen hebben kennelijk collectief besloten dat dit niet meer zo kan, en er is een golf van hongerstakingen gaande onder deze mensen. Dit hele verschijnsel wordt door de autoriteiten zo stil mogelijk gehouden, en getallen zijn officieel niet te krijgen, maar het begint nu zo uit de hand te lopen dat er sprake is van meer dan honderd Palestijnse hongerstakers, waarvan tussen de veertig en zestig al zo ver heen zijn (meestal na veertig dagen staken), dat er gevaar is voor hun leven en dat er nu in bijna alle Israëlische ziekenhuizen een paar van die stakers zijn opgenomen. De stakers zijn met handboeien en soms voetboeien aan hun bedden gekluisterd. Dit is medisch verboden, en mag alleen onder zeer specifieke omstandigheden plaats vinden. Het gebeurt hier als routine. Dit alles onder zware bewaking, zodat dit niet geheim blijft.
Delen van de gangen in gewone publieke ziekenhuizen zijn afgesloten, en het wemelt daar van bewakers, en dat kun je dus niet zomaar wegmoffelen. Bezoek mogen ze niet hebben, maar de flinke dames van ‘We do not Obey’ en Machsomwatch proberen soms toch door te dringen om deze gevangenen te laten weten dat de wereld ze niet vergeet.
Ook sommige van mijn artsen van PHR zijn betrokken bij deze stakers, wier leven nu in de gevarenzone is gekomen. De druk op de ziekenhuizen - dit zijn heel moeilijke gevallen die intensive care nodig hebben - is nu zo serieus dat zelfs de Israel Medical Association (geen vrienden van de Palestijnen, om het mild uit te drukken) zich gaat beraden over een regeringsvoorstel om gedwongen voeding in te stellen. Dit is medisch-ethisch onaanvaardbaar; een mens heeft autonoom recht om zelf te besluiten wat er met zijn lichaam gebeurt, en de verwachting is nu dat de IMA zich zal keren tegen elke poging om voeding onder dwang in te stellen. Dat is geen eenvoudige beslissing, want deze mensen zijn bereid zich voor hun vrijheid of hun rechten op te offeren. Als hier slachtoffers vallen, zijn de gevolgen niet te overzien.
