Na een onderbreking van enkele weken ging ik afgelopen zaterdag weer eens op pad met mijn dokters. Ditmaal naar Utarin, een dorp niet ver van Akraba, ten zuid-oosten van Nablus.
Het was ruim een uur rijden van ons verzamelpunt in Taibe. Bij de afslag van de hoofdweg naar het dorp dat ons einddoel was, lag een versperring over de weg met grote keien. We waren allen verbaasd, ook onze begeleiders. Die versperring was daar kennelijk de vorige nacht opgeworpen door het leger. “Dat gebeurt wel vaker, als straf voor stenengooien door kinderen.” Dat is dus een collectieve straf, en wee wie probeert die keien weg te halen zonder die zaken eerst te regelen met het leger.
Wat dit maal de zielen in beroering had gebracht was de nieuwe illegale nederzetting Evjatar vlak in die buurt, onder meer op landerijen van dit bewuste dorp, dat daar fel tegen protesteert en demonstreert. De regering is erg bezig om een oplossing voor dit probleem te vinden en deze flagrante schending van de rechten van de Palestjnen zal wel uitlopen op een waterig compromis. De gedachte de settlers te wijzen op eventueel onrecht, dat het land van Palestijnen zonder meer is ingepikt, is niet in de mode bij onze tegenwoordige regeringen.
Wij waren inderdaad kort daarvoor langs een groot bord gereden met in forse letters de naam Evjatar, maar aangezien de nederzetting hoog ligt, viel er niet veel te zien, met name niet of de settlers er weer rustig rondliepen.
Een versperring van enorme keien belemmerde ons dus de toegang, maar we moesten toch ons werk gaan doen. Lopen was er niet bij, want we hebben altijd een hele apotheek bij ons om te verdelen onder de patiënten. Er is meestal wel een achterweg te vinden in die situaties, en we hadden de lokale mensen bij de hand. Het was een heel stuk omrijden, maar het lukte uiteindelijk wel om de school te bereiken waar we die dag onze polikliniek zouden opzetten.
De dag verliep verder gewoon, tot en met de gebruikelijke gezamenlijke afsluitende maaltijd. En toen moesten we nog even langs een hoogwaardigheidsbekleder, die wilde worden onderzocht door onze orthopeed. Het bleek niet zo erg te zijn en het kost allemaal weer tijd, maar het is goed voor de pr. Toen dat echter was gebeurd, waren we de weg kwijt, en ook onze leidsmannetjes waren verdwaald in de sluipwegen. Na wat vruchteloos heen en weer rijden werden we met enkele telefoontjes weer op het juiste spoor gezet, maar ook dat alles kostte de nodige tijd. Heel avontuurlijk allemaal. De overgang van de Groene Lijn terug naar Israël verliep dit keer zonder veel gedoe. Uiteindelijk arriveerden we weer thuis, zeker een uur later dan gebruikelijk.
