Vorige week vond een welbezochte, massale demonstratie van rechts plaats om Netanjahoe te sterken in zijn ideeën dat er niets toegegeven moet worden ten bate van de vrede. Geen flatgebouw minder bouwen, geen centimeter heilige grond opgeven! Na die sterke opkomst moest links toch ook iets doen. Afgelopen vrijdag organiseerde een combinatie van vredespartijen een optocht van automobielen. De autoriteiten wilden een rustig weekeinde en stonden ons toe om wat te toeren aan de noordkant van Tel Aviv, voornamelijk in Ramat Aviv, waar we weinig schade kunnen aanrichten en zo min mogelijk burgers zouden ergeren. Een optocht van zo'n vijftig auto's, versierd met vlaggetjes en aankondigingen dat wij vóór de vrede zijn, reed in een geordende rij, mooi rechts houdend, door de vrij stille buurt, onder andere langs de Universiteit van Tel Aviv, zonder luid getoeter, dit alles vergezeld door een politieauto. Na een uurtje een rondje rijden konden we tevreden naar huis. Niemand had tegen ons geschreeuwd, gespuugd of obscene gebaren gemaakt. Nog veel erger is dat we 's avonds niet op het nieuws waren en de volgende dag niet in de krant. Zo'n demonstratie bestaat dus eigenlijk niet. De organisatoren meldden later op hun blog dat er wel 150 deelnemers waren, maar dat hadden wij dan niet gezien (?).
En op maandagavond was de feestelijke uitreiking van de prijs op naam van Jeshajahoe Leibowitz. Eén van de uitspraken in het jaar 1988 van deze veelzijdige en interessante man, die zich altijd sterk had uitgelaten over de verpestende invloed van de bezetting, luidde:
De prijs die wordt uitgereikt door "Yesj Din" in samenwerking met de familie van professor Leibowitz, is bestemd voor mensen die zich verdienstelijk hebben gemaakt in de zin van de leer van Leibowitz. Deze laatste is zo'n beetje tot de profeet geworden van alle bange voorgevoelens van Israëlisch links. De prijs is bedoeld voor personen die de toenadering tussen Palestijnen en Israeli's bevorderen, en voor mensen die zich beijveren de sociale kloven in onze samenleving te overbruggen.
Vorig jaar was de prijs toegekend aan een van de leidende artsen van PHR (Physicians for Human Rights). Eén van de prijswinnaars dit jaar was Dr. Ron Pundak, bekend om zijn bemoeienissen die leidden tot de Oslo-akkoorden en zijn verdere niet-aflatende activiteit in de richting van vrede. De andere winnares was de minder bekende Shula Keshet, die zich inzet voor minderheden in Israël, vooral in Zuid-Tel Aviv, en bewustwording van feminisme voor deze groepen bevordert.
Er werden gevoelige woorden gesproken, waar een vleugje pessimisme niet helemaal aan ontbrak. Het publiek, dat bestond uit veel bekende vredesactivisten, was samengekomen in het knusse Tsavta theater in Tel Aviv. Weer een mooi gevoel dat je niet helemaal alleen bent. Hoewel de aantallen van actief links bedroevend beperkt zijn.
En nog even een kort nummertje over water. Er is een bijna belachelijke discussie aan de gang over water voor de Palestijnen op de bezette Westelijke Jordaanoever. Het niveau van nietes en welles, 50 %, 70 % minder. En dan de vergadering uitstormen als er - hoe durven ze - een onschuldige vraag over wordt gesteld. Rij door de bezette gebieden. Kijk uit je ogen. Waar het land groen is met lekkende kranen en gebarsten buizen, daar wonen de kolonisten. Waar alles bruin en verdroogd is, en een ezeltje met een karretje twee jerrycans met water staat, daar wonen Palestijnen. En voor dat beetje water heeft de Palestijn vijf à zeven keer zoveel betaald als een Israëli of een settler. Hun eigen water, nota bene!
