Zoals mijn trouwe lezers zeker weten, organiseert PHR-I (Physicians for Human Rights – Israel) al vele jaren eens per maand een speciale polikliniek voor vrouwen, op de laatste zaterdag van de maand op de Westelijke Jordaanoever. Daar komen alleen vrouwen, en op die dag is al ons medisch personeel aldaar vrouwelijk, van artsen, verpleegsters en apothekers tot de tolken. Velen van onze Palestijnse patiënten voelen zich daar prettiger bij. Alleen de chauffeur van het busje is een man.
Een andere zaak is onze medische activiteiten in Gaza, die veelal niet regelmatig plaatsvinden, en geheel afhankelijk zijn van de grillen van de Israëlische autoriteiten. Daar mogen alleen onze Arabisch-Israëlische leden aan meewerken.
Nu verscheen er zojuist een verslag van de belevenissen van een van onze Arabische vrouwenartsen, dr. Raida Kashur, die op beide werkterreinen kan deelnemen. De verslagen die we steevast over deze tochten naar Gaza krijgen, gaan meestal over het overstelpende aantal patiënten dat ons wil consulteren, het gebrek aan geneesmiddelen en materialen, en de vele speciale operaties die in twee dagen worden uitgevoerd.
Dit maal kwam er een zeer menselijke noot aan de orde. Ik vond het de moeite waard om dit interessante en ook ontroerende verhaal voor u te vertalen.
Raida schrijft:
De Dag van de Vrouw in Gaza – dat had ik niet verwacht
Ik heet Raida Kashur. Ik ben gynaecologe en afgelopen vrijdag ontmoette ik vele ongelooflijke vrouwen in Gaza. Ik verlangde er erg naar om naar de Gazastrook te gaan om vrouwen te behandelen, maar vanaf het moment dat we daar arriveerden – na de vreselijke procedure van de grensovergang: een Israëlische controlepost, daarna een controlepost van de Palestijnse Autoriteit, daarna een van de Hamas –, begon ik de hartverscheurende realiteit te begrijpen.
Dr. Raida Kashur
Honderden vrouwen kwamen de kliniek bezoeken die we hadden geopend. De wachtruimte voor mijn spreekkamer in het vluchtelingenkamp was volgepakt met mensen. Meer dan honderd vrouwen zaten daar te wachten. Ik kon er in de loop van de dag maar veertig behandelen. De frequente gevallen van kanker, vooral bij jonge vrouwen onder de vijftig, maakten me duidelijk dat er serieus werk moet worden gedaan om in Gaza de opmerkzaamheid op borst- en baarmoederhalskanker te vergroten.
Op de medische dagen in de Gazastrook bieden we medische behandeling, trainen we artsen, en instrueren we patiënten, maar een groot deel van het werk is eenvoudig het verdelen van medicijnen die gewoonlijk niet te verkrijgen zijn in Gaza. Er is een enorm tekort, niet alleen aan medische apparatuur, maar ook aan eenvoudige zaken zoals vitamines. Foliumzuur, van belang voor zwangere vrouwen om in te nemen, ontbreekt vaak. Er zijn geen kalk- of vitamine D-tabletten. Zelfs als sommige vitamines aanwezig zijn, en te koop voor tien sjekel, dan vormen die kosten een belemmering. Voor deze patiënten is tien sjekel veel geld.
Er waren ogenblikken gedurende de dag dat de elektriciteit uitviel. De vrouwen vertelden me dat elektriciteit acht uur achtereen uitvalt, daarna is er weer acht uur stroom. Ze vertelden over allerlei creatieve oplossingen om daarmee om te gaan. Er is daar veel wijsheid. Toen wij zonder elektriciteit kwamen te zitten, bleven alleen de belangrijke apparaten werken op een generator. Al het andere lag stil en werkte niet. Aan het eind van de dag, toen we 's nachts terug reden over de hoofdweg, lag alles in diepe duisternis.
De patiënten waren erg opgewonden mij te zien, omdat ik uit ‘de buitenwereld’ kwam. Ze bleven maar zeggen: "Het is zo bijzonder iemand uit de buitenwereld te zien." Ik voelde dat ze probeerden nog wat langer in de spreekkamer te blijven, nog iets te vragen, alleen maar om met me te praten. Ik begreep waar zij vandaan komen. Gaza bevindt zich onder een totale blokkade, en zij zien zelden iemand uit de buitenwereld. Ik had het gevoel dat zij als het ware gevangenen waren die al jaren geen bezoek hadden gekregen, en nu, opeens, was ik op bezoek gekomen in de gevangenis.
Ik kon het gevoel niet van me afschudden dat de veertig vrouwen die ik ontmoette, naast de fysieke behandeling ook geestelijke verzorging nodig hadden. Dat zij, vóór ik hun lichamen kon helen, iets nodig hadden voor hun ziel, iets om hen op te beuren. De hele dag probeerde ik hen te bereiken, maar daar slaagde ik niet in. En dat maakte me bedroefd. Dat ondefinieerbare element kon ik hen niet geven.
Een van de vrouwen vertelde over zichzelf en zei dat ze zo verheugd was iemand van buiten te ontmoeten. Haar ogen waren vol angst, en ze verlangde naar iemand om mee te praten. Ik had wel uren bij haar willen blijven, om haar vragen te stellen en naar haar te luisteren, maar voor de deur riepen mensen: "Dokter, schiet op, er wachten hier veel vrouwen!"
Nu, terug in Jeruzalem, een snelle, verwarrende overgang van daar naar hier – nauwelijks een rit van anderhalf uur, wens ik alle vrouwen van alle leeftijden, in de hele wereld, toe dat zij sterk blijven en voortgaan met steeds hoger te streven. Gedurende honderden jaren zijn vrouwen onderdrukt, en het is mij duidelijk dat als vrouwen vooruitgaan, de hele gemeenschap, de hele mensheid vooruitgaat.
Dat geldt speciaal voor de vrouwen van Gaza, die onder een blokkade leven; vrouwen die erg sterk en intelligent zijn. Ik zag hun kracht. Ik ontmoette heel wat artsen en verpleegsters uit Gaza, en ze bleven bij me ver na hun werktijd, tot het werk klaar was. Toen ik vroeg of het ziekenhuis ze betaalt voor die uren, zeiden ze dat dat niet zo was, en ze voegden daaraan toe: "Het is niet van belang, want we willen blijven helpen." En die kwaliteit zag ik in alle vrouwen uit Gaza – een sterke motivatie om te slagen, vooruit te komen ondanks de moeilijke omstandigheden. Wat mij betreft is hun motivering een symbool voor vrouwen overal, door de geschiedenis heen.
De mobiele kliniek van PHRI in bezet Palestijns gebied werkt al 31 jaar. Honderden vrijwilligers van PHRI, artsen en andere medische werkers uit Israël wijden weekenden en vrije dagen aan het geven van een medische behandeling aan bewoners van het bezette Palestijnse gebied. Medische klinieken louter voor vrouwen houdt PHRI al zo'n zeventien jaar. Op die dagen bezoekt een groep van artsen, verpleegsters, apothekers, en tolken hetzelfde dorp op drie achtereenvolgende zaterdagen, en werkt nauw samen met de plaatselijke vrouwenorganisaties.
De medische behoeften van de vrouwen uit Gaza gaan onze mogelijkheden om die te beantwoorden te boven. Zonder een politieke oplossing zal er ook geen antwoord komen; het opheffen van de blokkade hoort daar bij, om patiënten en artsen vrij te kunnen laten reizen. Ondertussen doen wij onze uiterste best om zo vaak mogelijk Gaza te bezoeken, uit zorg voor deze meest machteloze vrouwen.
Tenslotte wil ik u bedanken, onze vrienden en medewerkers, voor uw blijvende steun aan ons werk. Uw giften stellen ons in staat onze medische teams in te zetten en geneesmiddelen en opleiding te verschaffen.
Help ons om onze medische teams naar Gaza te sturen. Geef alstublieft donaties. Voor de patiënten in Gaza.
Met dank,
Dr. Raida Kashur, gynaecoloog en mobile clinic vrijwilliger van Physicians for Human Rights Israel.
In Nederland kunt u een gift aan PHR overmaken via SIVMO, of rechtstreeks naar PHRI op Bank Hapoalim (12), kantoor Beth Asia #567, rekening 398005 (voor valuta buiten Israël POALILIT toevoegen). Geef de gegevens van uw gift door per email naar [email protected] voor een officieel ontvangstbewijs.
