De militaire rechtspraak, waar de Palestijnen in de bezette gebieden onder vallen, verdient nauwelijks rechtspraak te worden genoemd. Het is een totale aanfluiting.

Vaak weet de beschuldigde niet waarvan wordt hij beschuldigd, want dat is geheim. De verdediger, als de verdachte überhaupt een advocaat heeft, mag het dossier niet inzien, want dat is geheim. De rechter is vaak een officier in het leger, zonder academische graad in het recht. Het is evident dat zo'n rechter zich laat voeden door de aanklager en dat hij het dossier in de meeste gevallen nooit heeft ingezien.

De dames van MachsomWatch wonen die rechtszaken regelmatig bij en rapporteren over die misstanden, in het Ivriet en in het Engels, op hun website.

Een mooi voorbeeld levert Amos Gvirtz, in zijn serie Don't Say We Didn't Know (773): Mohammad Al Halabi was hoofd van de Palestijnse afdeling van de internationale humanitaire organisatie World Vision. Op 15 juni 2016 was hij opgepakt bij de grensovergang Erez, op weg van Jeruzalem naar zijn huis in Gaza. Let goed op die datum.

Mohammad werd beschuldigd van het overbrengen van grote sommen gelds naar terroristische organisaties onder de dekmantel van zijn humanitaire activiteiten. Hij werd berecht en hem werd het voorstel gedaan van strafvermindering in ruil voor een bekentenis (een zogenoemde plea bargain). Mohammad weigerde een bekentenis te tekenen omdat hij de hele zaak ontkent.

En nu komt het: op 16 november van dit jaar vond de 167ste zitting (ja, je leest goed!) plaats in deze zaak. En opdat jullie niet denken dat ik maar wat verzin: in 2019 meldde Gideon Levi al een aantal van 120 sessies inzake Mohammed Al Halabi. Dus de farce gaat onverminderd door. Ronduit krankzinnig. Elke keer, na zijn weigering, wordt de zaak voor een paar dagen opgeschort, en Mohammad blijft natuurlijk onder arrest. Zo heeft hij al vijf jaar in gevangenschap doorgebracht, omdat hij weigert iets te bekennen wat hij niet heeft gedaan.

Ik weet natuurlijk niet wat er echt is gebeurd. Dat is mogelijk ook niet relevant. Kom met bewijzen van de geheime dienst, of een verklikker, dat de man schuldig is, en veroordeel hem; of laat hem vrij. Dit is echt geen rechtspleging maar kwelling, of afpersing, tot de verdachte breekt. En dat gebeurt ook vaak. Dan is er weer een geslaagde veroordeling volgens de beste rechtskundige maatstaven aan onze lijst toe te voegen.