Ik begrijp niets van het oud worden. Vroeger had ik door mijn werk een overvolle agenda, kinderen thuis, en ik hield ook de tuin nog bij.
Nu heb ik nauwelijks verplichtingen meer, eigenlijk de hele week vrij. Ik kijk praktisch niet meer naar het nieuws op de tv, want de onderwerpen zijn tegenwoordig elke avond hetzelfde: Oekraïne en corona. Zelfs de gebruikelijke serie verkeersongevallen, moorden en verkrachtingen worden identiek.
Het hoogtepunt van het nieuws is voor mij het weerbericht op het eind, en daar wacht ik vol spanning op, of het inderdaad een halve graad warmer of kouder wordt, en vooral of het nog een beetje regent, want dan hoef ik de tuin niet te bevloeien van mijn dure waterrekening. En dan ga ik naar bed.
Maar het onkruid in de tuin groeit me boven het hoofd; ik houd het niet meer bij. Groeit het zoveel harder dan vroeger?
De jaarlijkse test van mijn auto deed ik altijd zelf zo'n beetje 'nebenbei', nu is dat een weekvullende bezigheid. Vooral omdat betaling via internet tijdelijk onmogelijk was omdat onze regeringssite was gehackt door Iran. Dat gedonder met het internet hadden we vroeger ook niet – dan liep ik gewoon naar het postkantoor.
Zo ziet u wat ik bedoel als ik het niet meer begrijp, en ik ben nog niet eens merkbaar dement.
